Blog

03 juli dag 24 van Lugano naar Riqeuwihr

Vandaag een mooie terugreis rit van ca. 400 km. Vanaf de prachtige plek aan het meer van Lugano, naar de heuvels en wijnranken in de Elzas. We hebben afgesproken om onze vrienden Chantal en Bouchta op te zoeken. Die zitten daar vlakbij het bekende dorp Riqeuwihr voor haar werk. Ligt redelijk op de route dus laten we dat maar doen dan.

De route bood ons prachtige vergezichten van hoge Alpentoppen, mooie bergmeren en alpenweiden tot de wijnranken in de Elzas. Schitterende route.

Nadat we onze plek hadden gevonden hebben we elkaar getroffen en heerlijk gegeten en bijgepraat. Al onze avonturen werden doorgenomen. Gezellig even om met hen samen te zijn. Altijd feestje.

Morgen rijden we door. Het einde van dit geweldige avontuur nadert. Leeuwarden komt steeds dichterbij.

Morgen open huis. Ons huis gaat de verkoop in. De start van een nieuw avontuur….

ciao

Bericht van Nico over hem en zijn Mio fietscomputer deze reis…

Ik en Mio

Ruim drie weken geleden stonden we: Ronald, Nico, Jenneke en Paula in de startblokken om op de fiets te vertrekken naar van Leeuwarden naar Rome.

Ondertussen zijn jullie op de hoogte gebracht van deze fantastische trip via de techniek van deze tijd: twitter, facebook, instagram, blog, vlog en wat al niet te meer.

Druk hadden we het er wel mee. Eerst fietsen en dan Ronald nog uurtje achter de PC om het verhaal, gevoel, emotie en bijna live beelden aan jullie te tonen.

Ik moest dan met vriend Mio aan de slag om de route en data van die dag te analyseren: hoogte profielen, max. snelheden, gereden afstanden, verbruikte calorieën etc.

Waar een mens het al niet druk mee kan hebben na een inspannende fietsdag.

De techniek maakt dit alles mogelijk dus waarom zou je het niet benutten.Wij gebruikten onze Mio om de route in op te slaan en op basis van die gegevens de juiste weg naar Rome te vinden. Elke avond de route voor de volgende dag analyseren, tracken en uploaden naar vriend Mio. Fluitje van een cent zou je denken. Echt waar, er leiden meerdere wegen naar Rome en dat wist mijn vriend Mio ook. 

Bij het plannen van de route van Leeuwarden naar Rome hadden we besloten de gidsen Van Paul Benjaminse te raadplegen en dit als basis aan te houden. GPX bestanden waren te downloaden en dan achter het pijltje aan naar Rome. Had je gedacht. Nico had vooraf al de nodige PPX twijfels en had zich daarom al reeds voorzien van de bekende Michelinkaarten waarmee hij zijn ABA makkers al jaren feilloos door de alpen loodst.

De gehele route reeds geaccentueerd op de kaarten om het overzicht te behouden en om onafhankelijk van vriend MIo Rome te bereiken. Wat een vooruitziende blik!

Met alleen vriend Mio was Zwartsluis al gemist en stonden we in Zwolle voor een brug die alleen met de fiets op de nek te betreden was. Na drie dagen hadden we door dat Mio ons 10% extra bonus kilometers gaf over de voorgestelde route waar we natuurlijk niet altijd content mee waren. Vooral bij de dagelijkse temperaturen van 35 graden plus.  

Nog nooit zoveel Strada Bianche gefietst als tijdens deze reis naar Rome. Door de Belgische Ardennen, langs de Adda rivier, over de Po vlakte: Mio wist ze feilloos te vinden. Ronald wist niet meer of hij achterste voren op de fiets zat of met de neus naar het zuiden. Razen, vloeken en tieren op mijn vriend Mio.

Gelukkig had ik mijn oude vertrouwde vriend Michelin bij me om de alternatieve route zonder hobbels en bobbels te bepalen via zijn heilige witte en gele wegen. Jullie begrijpen wel dat de hedendaagse techniek heel wat te bieden heeft maar dat een goede voorbereiding met de oude vertrouwde middelen onontbeerlijk blijft voor een fietstocht van Leeuwarden naar zonnig Rome.

Achter het pijltje aan fietsen en wetende dat je dan 10% meer kilometers fietst dan je gepland had is bijzonder te ervaren. Met de afgescheurde Michelin kaart in mijn fietsshirt was dit niet gebeurd Nico blijft dus vertrouwen op zijn vertrouweling Michelin en zal op gepaste wijze gebruik maken van zijn vriend Mio.

 Rome werd bereikt na 2300 kilometers fietsen door een prachtig stuk Europa en dit was voor ons een ultieme belevenis ondanks de soms afwijkende mening van vriend Mio.

O Sole Mio

 

 

02 juli dag 23 van Florence naar Lugano

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen. Goede faciliteiten op deze nieuwe camping. Een echte aanrader als je met camper of caravan naar Florence wilt gaan. Op fietsafstand van het centrum. Top plek.

We gaan vandaag weer verder noordwaarts. We hebben besloten om in Muzzano, nabij het meer van Lugano in Zwitserland te gaan overnachten. Ik heb weer een mooie Camper plaats gevonden aan het Meer. we moeten vandaag een kleine 500 km rijden.

Halverwege besloten om in Parma te gaan lunchen. We gaan op zoek naar een goede lunchtent en die heb ik gevonden. La Forchetta. Wat een top tent. We zetten onze Camper aan de rand van het centrum en pakken onze fietsen van het fietsenrek. De elektro motor aan en hupsakee… daar gaan we weer. Je bent op deze manier zomaar in een paar minuten een paar km verder. We vinden via Google Maps het restaurant dat ik had opgezocht in Google Maps. Hoe digitaal kun je reizen. Wat een uitvinding en wat een mooie manier om te reizen. Daarbij de mogelijkheid om met dezelfde telefoon de mooiste foto’s en filmpjes te maken, die je dan weer binnen een paar minuten op het web kunt plaatsen, zodat iedere via Social Media jou kan volgen op deze reis. Top ….

Aangekomen in het restaurant, was er nog 1 plekje vrij. Ook hier weer afgeladen vol met Italianen. Goed teken. We bestellen als voorgerecht de Plate met Parma Ham…… nooit zo lekker ham gegeten als hier. Werkelijk waar, de ham smelt op je tong. Zo zacht, zo juicy. Zo lekker. Voor je het weet is het op. Een lekker glas Lambrousco erbij en het plaatje is compleet.

Als hoofdgerecht neemt Paula de schaal met schelpdieren: kreeft, langoustines, scampies. Wat een mooie dish. Ik krijg de ongelooflijk lekkere en supermalse Angus beefstuk als Tagliata op een stuk brood. Zelden zo’n mooi stukje vlees gegeten.

Als alles op is en we hebben afgerekend, gaan we weer op onze fietsen door de stad richting de Camper. En voor de tweede keer worden we verrast met een bezoek van een stel knapen uit Afrika. Weer struinen ze rond de camper, terwijl ik de fietsen achterop de camper zet. Of ze zijn hondsbrutaal of ze zijn erg nieuwsgierig. Feit blijft dat je er een unheimisch gevoel bij krijgt. Eén van die mannen wilde zijn fiets tegen de camper aanzetten met de bijbel onder zijn snelbinders. Daar moest ik stokje voor steken. “don’t even think about it my friend” sprak naar hem uit. Sorry sir…. was zijn antwoord maar ging door met zijn activiteiten. Enfin, inladen en wegwezen. Op naar Zwitserland, via het Como meer waar Iris gewoond heeft door naar Lugano.

PS: ondertussen is de Kramer familie druk bezig om ons huis en tuin verkoop klaar te maken. Onder aanvoering van Linda en in samenwerking met Sandra wordt er hard gewerkt om vanaf woensdag het huis te verkopen. Thnks lieve zus en schoonzus en iedereen die hier aan mee werken tijdens onze vakantie.

01 juli dag 22 van Rome naar Florence

Ok, omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen 😉

Wat een mooie beleving gisteren aan het einde van de middag. Na een heerlijke plons in het zwembad op de camping aan de rand van Rome, zijn we weer in de kleren geklommen en zijn we samen met de dames op de fiets gestapt en hebben we de laatste 10 km afgelegd. Via een snelweg, vele stoplichten, een super drukke stad, kwamen we aan  bij het fietspad langs de rivier de Tiber. Deze rivier is met zijn 404 km lengte de op twee na langste rivier van Italie, na de Po en de Adige. Zij komt vanaf de berg Fumaiolo door Toscane, Umbrie, Lazio en Rome naar de Tyrreense Zee.

En zo kwamen we dus eerst aan bij het kasteel  de Engelenburchtof ook wel Castel Sant ‘angelo. Het werd gebouwd tussen 135 en 139. Toen was het nog geen burcht, maar een mausoleum dat in opdracht van keizer Hadrianus gebouwd werd.

Hij gebruikte het voorbeeld van mausoleum van Augustus om zijn mausoleum te laten bouwen.

Daar hebben we de eerste foto’s van onze finish gemaakt. Een prachtig einde van een nog meer bijzondere reis.

Vanmorgen gingen we na heerlijk uitgeslapen te hebben en alles opgeruimd en ingepakt, weer aan de terugreis beginnen. Nico en Jenneke gingen hun reis per Camper vervolgen richting kust. Wij gingen via Florence. We knippen de terugreis op in een aantal dagen. We willen woensdagavond weer terug zijn. Dan begint namelijk de open dag voor de verkoop van ons huis. Ook spannend.

Onderweg naar Florence, terwijl Paula achter het stuur zat, ging ik op zoek naar een mooie lunchplek. Rond 13 uur maar even ergens lunchen. Dan moeten we wel iets bij de snelweg hebben, maar niet aan de snelweg! Dus op zoek via TripAdvisor naar een goed restaurant. JA, iets gevonden in Sinalunga…. die naam komt me bekend voor spraken we beiden. Laten we dat maar doen. Veel goede recensies. Wij van de snelweg. Komen we aan in dat prachtige authentieke Toscaanse dorp, zegt Paula….. huh??? maar hier heb ik vorige week zitten eten…. Hoe is het mogelijk… en ja hoor. Ik had exact hetzelfde restaurant uitgekozen voor de lunch als zij vorige week in haar eentje op weg naar de volgende finishplaats…. hoe eng is dat?

Wat hebben we daar heerlijk gegeten. Eerst een Toscaans plate met anti pasti. De bekende voorafjes. Daarna hoofdgerecht met fantastisch gemaakte gevulde kip al Forno…. van de oven! zaaaaalig. Lekker wijntje erbij en hupsakee weer door. Op naar Florence. Onderweg heb ik een goede camper plaats gevonden op  nog geen 5 km van het centrum van Florence. Een prachtplek blijkt na aankomst. Aan de Arno rivier en nog maar 3 km fietsen op onze Haaima Leen Fietsen met electro motor! Toen we om half 6 op de fiets stapten werd het prachtig weer. Alle wolken weg. En het licht van Florence is bekend om zijn schoonheid. Een mooiere dag als deze hadden we ons niet kunnen wensen. De stad stond daar in pracht en praal voor ons opgesteld. Een moment om vast te houden en nooit meer los te laten.

Op ons fietsje dwars door de toeristen manoeuvreren. Maar een betere manier van een stad verkennen dan op zo’n vouwfiets met elektro motor kun je niet bedenken. Het kost geen moeite en je bent er zo maar.

Er moet natuurlijk gegeten worden, dus bij de receptie gevraagd waar we het beste restaurant met glutenvrij eten voor Paula konden vinden. Restaurant Trattoria 13 Gobbi… daar moesten we zijn. Dus hup op de fiets en er naar toe. Dwars door de stad en ja hoor in een steeg waar je normaal nooit zou komen, stonden de eerste mensen al in de rij om 19.30 uur. Toen we binnen kwamen herkende ik direct dit restaurant. Hier waren we al eens geweest 2 jaar geleden, tijdens onze fietstocht door Toscane. Afgeladen vol met Italianen en toeristen. Er was gelukkig nog plekje voor ons. Ook nu weer zalig gegeten daar. Op weg terug nog een gelateria aangedaan voor heerlijk ijsje en toen in het donker langs dezelfde rivier weer terug. Op een gegeven moment was ik Paula kwijt. Nergens te vinden. Huh??? hoe kan dat nou. Je reed toch achter mij? Nee, je ging zo hard, dat ik je niet meer zag en toen was je weg…. dussss… gelukkig hadden we beiden telefoon mee en konden we elkaar weer opzoeken hahahaha…. dat het nog bestaat.

Rustig langs de rivier met al zijn beach clubs, loungeclubs en partys terug naar de camping. Wat een gave stad is dit. Met al zijn mooie winkels, restaurantjes, activiteiten. Mooi om weer een keer naar toe te gaan.

Moe maar voldaan gingen we weer slapen in ons hemelbedje in de Camper.

PS: tijdens ons bezoek aan de basiliek in Florence kregen we bericht van Nico en Jenneke dat zij de camping hals over de kop moesten verlaten, omdat er een bosbrand gaande was op nog geen 500 meter afstand van hun. Voor hun dus een mindere start van hun laatste vakantie week. (vandaag, zondag, was alles weer ok en konden ze alsnog aan het strand zitten relaxen.)

30 juni dag 21 van Nepi naar Rome

Afstand 70 en 25 km

Totale eindstand 2310 km

De dag van de laatste dag naar Rome…..

En toen was het al weer zover. Na 3 weken, 2 rustdagen, 2310 km, kwamen we aan in Rome bij het Vaticaan. Wat een bijzondere ervaring.

Het lijkt zo lang geleden, dat we vertrokken uit Leeuwarden. Onder begeleiding van onze fietsvrienden van de ABA fietsploeg en familie die ons uitzwaaiden, gingen we toen op pad. Ik weet nog wat ik dacht toen we de straat uit fietsten. En nu, 3 weken later en al die kilometers die je op dat zadel hebt gezeten, het asfalt onder je weg ziet glijden, de vele liters water die we onderweg hebben gedronken, dan zo ineens, zit je dit stuk op de camping in Rome te tikken.

Vandaag zou in principe een korte eenvoudige rit worden. Maar eenvoudig hier in Italie, is niet 70 km vlak, maar alleen maar op en af. En zeker in dit deel van de route, zijn de wegen zo erbarmelijk slecht, dat het ook nog eens enorm veel scherpte van je vraagt. Voor je het weet zit je met je voorwiel in een diep gat of spleet in de weg. De kans dat je dan over de kop vliegt is groot met alle gevolgen van dien. Daarbij is het een wonder dat de fiets nog steeds heel is. Geen mankementen. Erg blij met mijn  Giant fiets, ondanks een moeizame start tussen de fiets en ik.

Vandaag dus een korte maar pittige rit. Al in het begin raakten we wat van de route af, die Nico had samengesteld. Dus we moesten al snel improviseren. Dat kun je heel goed na 3 weken. Nico en zijn Mio. Een apart verhaal. daar komt Nico later nog wel eens op terug in een schrijven van hem naar jullie lezers. Het was de hele dag bewolkt. Een heerlijke temperatuur om in te fietsen.  Voor het eerst in 3 weken een temperatuur van rond de 25 graden.

Het was nog even zoeken om bij de camping te komen, maar uiteindelijk lukte ook dat weer. Even bijkomen van deze rit van 70 km, nog wat lunchen en zwemmen en daarna door om de laatste etappe te maken met de dames op de fiets. Langs de Tiber rivier, fietsten we zo met z’n vieren naar het Sint Pietersplein. Hoe bijzonder is dat dan. Het was een afstand van ca. 12 km vanaf de camping. Dus dat was mooi te overzien. Paula op de elektrische fiets van onze vriend Piebe Haaima en Jenneke op haar Gazelle. We waren er zomaar.

Op deze manier deze tocht beeindigen is toch wel fantastisch. Emotioneel was het. Iets wat je altijd hebt willen doen, is dan ineens volbracht. Dat geeft een enorme voldoening. We kregen nog een mooi wielershirt met opschrift van Jenneke, Helge en Marlotte. Zo lief. Thnks dames.

We bezochten nog even de ingang van de Kerk der Friezen. 4 weken geleden hebben we een foto gemaakt bij het beeld van Bonifatius in Dokkum. Nu sluiten we af bij de kerk der Friezen. De Kerk die Bonifatius ooit is gestart in Rome. De Friese vlag op de gevel. Bijzonder….

Na de nodige plichtplegingen gingen we op de fiets door Rome om te gaan eten op het plein van Navona met de  bekende Bernini fonteinen. Het werd inmiddels donker en moesten we weer terug. In het donker door Rome terug fietsen heeft ook wel wat. Een mooie afsluiting.

De komende dagen zullen er nog wel nieuwe berichten komen op deze site. Er moet nog zoveel verteld worden over deze reis. Nu is het tijd om te slapen. Dromen over de ervaringen van de afgelopen weken. Prachtig….

 

Dag 21. 30 juni.

Aan alles komt een eind. Laatste dag van de maand. Laatste dag van de reis.

Laatste fietstocht met zijn 4 straks en de laatste campertocht in mijn up.

Nou nou Poe hee dit was me het reisje wel. Onvergetelijk natuurlijk. Prachtig qua reis en qua landschap. Leuk dat Ronald dit heeft uitgevoerd. Ook daadwerkelijk de tocht heeft gemaakt. Nog mooier natuurlijk dat Nico is aangehaakt en dat ze samen deze overlevingstocht hebben kunnen ervaren. Met hun doop in de drinkbank onderweg, de hongerklop, de hitte, de etentjes, alle chocobroodjes bij de koffie smaken misschien toch nog beter als je het kunt delen is het niet?

 

Nu zitten we met zijn vieren op een rij te schillen aan het zwembad, 15.22 uur . Jenneke stelt voor om door te gaan naar het Vaticaan om de tocht straks gewoon af te maken. We zijn akkoord. Morgen scheiden onze wegen. Nico en Jenneke gaan dan vakantie vieren maar ik heb net een dikke 3 weken vakantie gevierd en vind het prima om weer langzaam maar zeker naar het hoge noorden te trekken.

 

Het is nog steeds erg warm hier en verkoeling zou fijn zijn. Ronald straks s even checken hoe hij er voor staat. Eerst maar eens deze toch volbrengen en vanaf morgen weer nieuwe plannen.

Hij oogt goed, beide mannen trouwens al is de Bibs wel een verhaal apart. Ik schrok toch wel een beetje die mooie blanke bolletjes zijn aan beide kanten blauw zwart gekleurd……. Au! En her en der zit een verdikking of een kleine ontsteking. He jonguh toch! Ronald heeft geen last en zegt : dit hoort er bij dat weet je als je gaat fietsen 4 weken. Ah oke…. Gosssie toch, waarom zou je dat willen ? Maar Ronald functioneert nou eenmaal best wel goed als de stress hoog wordt, de pijngrens bereikt wordt, het diepste dal door geploetert moet worden , op één of andere manier krijgt hij dan toch een oerkracht die hem lichamleijk vooral enorm helpt. Respect kan ik daar voor hebben.  Kind toen we de Camper ophaalden haakte ik al bijna af. Hahahaha. NNeeeee hoor grapje.

 

De tocht is me uitermate goed bevallen en ik vond het heel mooi en indrukwekkend . ook heb ik alle landen nog beter leren kennen omdat we ze echt van dichtbij hebben mogen ervaren ipv atijd er maar overheen vliegen.

Het mooiste was natuurlijk het vrije leven, het rondrijden in je busje met muziek op en gAan naar de volgende plek terwijl je vooral de weg ernaartoe beleefd en ervaart. Dat vond ik heel fijn.

Ook heb ik aangegeven na een dag of 10 dat ik het achter elkaar rijden een dikke 2000 km elke dag weer niet helemaal zag zitten omdat je toch op elkaar gefocust bent, raakt de 1 de weg kwijt dan de ander ook, weet de één zeker dat je linksaf moet gaat de ander rechts. Wil de één stoppen wil de ander doorrijden, moet de ;één een plas de ander toch lekker niet….. and so on. Dus vanaf dag 10 hebben de campers ook veel voor zichzelf de tocht gereden en dat vond ik erg fijn. Omdat je dan echt je eigen dagindeling kunt doen, Eerst sporten bijvoorbeeld, of lekker lang in je bed liggen. Naar het plafond staren of gewoon koffie drinken tot je een ons weegt. Ben ik goed in.

 

Ik heb me van te voren ingesteld op de reis van de jongens. Ik had geen wensen om te zien of te doen of te bezoeken. Ik heb me ingesteld op busje rijden iedere dag weer van acco A naar bestemming B. Dat was het enige wat er moest gebeuren. De reis stond in het teken van de mannen die fietsen en ik volg. Verder zorgen dat er wat te eten was en koud bier en cola ( Cola heeft de mannen gered deze weken) en zorgen dat je op tijd op de camping bent voordat de fietsers komen. Hmmmm dat is 2 x niet gelukt. Verdikke had ik te lang lopen lummelen en gewoon één keer totally de weg kwijtgeraakt. Zegt de tomtom linksaf. Hier links. Links. Was ik toch zeker in de plomp terecht gekomen. Afijn lang verhaal kort ik moest de berg omheen in plaats er over J . Ro stond al bovenaan het veul te steile pad overwoekert door bomen en recht omhoog aan de top stond hij te wachten. Zorgen heeft ie dan of ik wel ok ben. Dat vind ik dan natuurlijk vervelend en moet ik me nog meer haasten met alle gevolgen  van dien. . Jen en ro hadden me al gebeld en geappt. In de 1 en gasgeven. Maar mijn vriendin Tommie zei : links, hier links, links. Dus ik links, op mijn achterwielen naar boven gescheurd , Ro ziet een stofwolk een km verderop . Verkeerde afslag dus. Maar keren is geen optie uberhaubt stilstaan niet dus Ik dacht niet stoppen doorzetten, blijven gassen, hop hop en mijn ouwe busje hield zich kranig, diep gaten ontwijkend en bulten opvangen. Boven gierend aangekomen, Yes gehaald. Stond de buurman al op me te wachten. Die was heeel blij dat ik er was. Ik ook overigens. Die verteld me zijn hele levensverhaal, althans dat denk ik, ik versta er helemaal niks van. Maar hij was zo oud en blij en gelukkig en bleef maar praten dus ik ook. Ik sprak mijn eigen moerstaal en zei: dat ik er geen zak van verstond dat ik mijn best deed en zoekend de was naar de weg in dit leven so wieso.

Daar kwam Ronald al aan geklauterd op zijn fietsschoentjes, de verkeerde afslag, je hebt de verkeerd afslag. He wat ongezellig nou weer. Verkeerde afslag maar wel een nieuwe vriend erbij. Gelukkig mocht ik via hem naar onze acco

 

Afijn ik moet stoppen de 3 musketiers willen vertrekken, we moeten naar het Vaticaan. Hemel lief ik heb de bikini nog aan. Kortom ik stop. Maar goed ook dat dit de laatste dag is. Ik stink een uur in de wind. De kleding staat stijf van het stof en andere camperleed. De camper rammelt uit elkaar en de koelkast doet het niet meer. We zijn er klaar mee. Inpakken en wegwezen. Het laatste loodje.

 

Nu maar hopen dat we die niet leggen………

 

Oant gauw voor de aller laatste Up-date die van het Vaticaan. Nu dikke doei  van Paula

29 juni dag 20 van San Casciano dei Bagni  naar Nepi

Afstand 108 km

Totale tussenstand 2215 km

Vanmorgen, na een heerlijk verkoelende en verfrissende onweersnacht, weer schitterende dag met zon.

Het vertrek ging vanaf de berg naar beneden over de Strade Bianchi. Loodrecht naar beneden. Daarna in een mooi tempo op weg richting Rome. Wat we toen nog niet wisten, was dat het een loodzware dag zou worden. Metname door de vreselijk slechte wegen in dit deel van Italie. Bijna 100 km gaten in de weg. Scheuren, hobbels, bobbels. Je komt dus nooit in je ritme. Daarbij als idioot rijdende Italianen over deze wegen, die totaal geen oog hebben voor ploeterende fietsers zoals wij. Nee, zo snel mogelijk om ons heen en het liefst nog net even jou raken met hun spiegeltje. Daarbij vandaag ook weer de harde wind en weer 1400 hoogtemeters. Zo waar weer een pittige dag.

Er waren ook mooie momenten hoor. Zo kwamen we weer langs prachtige zonnebloem velden met op de achtergrond de dorpen hoog op de heuvels. Maar ook het meer van Bolsena. Dat lag er prachtig bij, maar geen boten op het water. De schuimkragen dik op het water. Wel leuk dorp dat Bolsena.

Ondertussen klagen Nico en ik dan toch maar wat tegen elkaar over de derde bal problemen. We hebben beide nu toch wel wat meer last weer van ons zitvlak dan de afgelopen anderhalve week. Slijtage slaat toe. We moeten het toch toegeven. Voor de rest fysiek en mentaal dik in orde, maar nu we weten dat het na morgen wel zo’n beetje klaar is, zijn wij er ook wel klaar mee.

De afgelopen 3 weken zaten we op 2 dagen na, alle dagen ruim 5 uur of meer op de fiets. Dat is best heel lang. Dat doe je thuis wel eens met een toertocht of zo. Maar 3 weken lang fietsen, elke dag weer, over hoge bergen, met 3 weken lang hitte van continue 35 of meer graden, met dagen met harde storm wind, dan snap je dat het wel zwaar is geweest. Maar we hebben het bijna volbracht. En daar zijn we ontzettend trots op.

Gisteravond hebben we nog tegen elkaar uitgesproken, dat we waarschijnlijk nooit meer fitter zullen zijn/worden dan dat we nu zijn op onze leeftijd. Afgevallen, fysiek top fit, mentaal sterk. We moeten dat gevoel zo lang mogelijk vast houden.

Omdat we in Viterbo geen goede lunchplek vonden, zijn we door gefietst. Dat hebben we geweten. We kregen dus vanuit de stad Viterbo gelijk een klim van bijna 15 km.. We stegen naar een hoogte van ca 850 meter over een vulkaan en langs een vulkaan meer. We fietsten op de drukste weg in dat deel van Italie. Wat een stel idioten zitten er bij. Het werd een gevaarlijke etappe. Zonder water en eten kwamen we uiteindelijk boven en zagen daar een restaurant. Le Cime… de top. En dat was dat tentje ook Top. Gelijk contact met de Italianen in dat restaurant en vertelden ons verhaal. Ze waren allemaal zwaar onder de indruk van onze avonturen. Ze gingen elkaar vertellen in het restaurant wat wij aan het doen waren. Er was één man die goed engels sprak, dus die was de doorgever van het nieuws. Te grappig ook weer. Nadat we heerlijke Ravioli di pere en nocioli hadden gegeten, konden we ons opmaken voor een lange afdaling. Ruim 25 km nog naar onze verblijfplaats deze nacht.

Een afdaling over vreselijke wegen. Gaten, hobbels en bobbels etc. En dan dat drukke verkeer er nog eens bij. Maar uiteindelijk kwamen we veilig aan. De dames waren inmiddels al gearriveerd in ons nieuwe kamp. Beiden niet helemaal fit. Maar dat kan ook niet anders. Ook voor hen was het een pittige reis. Respect en bewondering hoe ze het hebben volgehouden en hoe ze het hebben gedaan. Thnks hiervoor.

Morgen de laatste korte etappe naar de camping die ons op nog geen 15 km van het Vaticaan brengt. We gaan dan met z’n vieren langs de rivier de Tiber fietsend naar het Sint Pietersplein. Morgen dus eerst nog een etappe van een kleine 50 km. De champagne kan ontkurkt worden. Nog even heel blijven.

De laatste loodjes…… en die zijn best zwaar……

 

Ciao et saluti….

***

Bericht van Jenneke

Mijn campertje en ik!

 

Het is alweer  de 29 ste juni, de verjaardag van mijn schoonmoeder (gefeliciteerd mam!)

De dag dat wij aangekomen zijn in Nepi. Een plaats van ruim 9000 inwoners in de regio Lazio. Twee kilometer daarbuiten ligt de Agriturismo La Sorgente waar we twee kamers hebben in de rotsen uitgehouwen. Een prachtige plek met rondom bossen, heuvels en  de groentetuin van dit bedrijf.

Hoezo met een  campertje?  Tja hoe zuidelijker we komen hoe minder campings en al helemaal niet op de route van de jongens. Niet leuk om voor een camping 30-50 km verder te moeten fietsen als je er toch al zoveel per dag moet afleggen.

Toch is het campertje wel mijn grote vriend geworden in deze weken. Nico en Ronald kunnen ernstig bezorgd kijken als ze zeer steile hellingen op moeten fietsen om bij hun bed te komen maar we doen het. Soms vol gas de helling op, een beetje zo van “God zegende de greep” en soms juist heel rustig wil je de kuilen kunnen omzeilen.

Ja, hoe zuidelijker we komen hoe slechter de wegen en heeft het campertje het zwaar te verduren.

Morgen gaan we de laatste etappe richting Rome maken, naar camping Village Flaminio en dan hopen we met z’n vieren fietsend Rome in te gaan. De laatste etappe doen we met z’n viertjes!!

 

Gisteren reden we vanaf een mooie camping Luxor Chianti Village in het chianti gebied naar Podere Assolatina Agriturismo waar we zouden overnachten. Ik kies het liefste de provinciale wegen zodat ik het land het beste zie en proef. Dorpje in en uit, hier en daar een bakkie bij een tabacchio en als ik op mijn app “zoek vrienden” zie waar de jongens uithangen plannen we een lunch ergens. Dit keer bij een Osteria in San Quirico d’Orcia. Onderweg hiernaar toe kwam ik vele mensen tegen , bepakt en bezakt die de Via Francigena aan het lopen waren. De route die Nico en Ronald ook zoveel mogelijk hebben gefietst en ook in het boek van Benjaminse vaak genoemd wordt.  De Via Francigena is de oude pelgrimsroute van Canterbury naar Rome. Bijzonder dat er vele mensen zijn die onderweg zijn, of naar Rome of naar Santiago en allemaal om hun eigen reden. Een weg bewandelen waarvan je niet weet wat het je zal brengen maar uiteindelijk verrijkend zal zijn voor ieder op zijn/haar eigen wijze. Al ga ik dan met een campertje door het land en niet met mijn voeten in het aardse zand of met mijn  voeten op de pedalo’s , je gaat toch 2100 km in de je uppie samen met je campertje. Onderweg is er veel tijd om te kijken, het land te proeven maar ook om na te denken.

Gisteravond aan tafel bij de eigenaar van de Podere (midden op een berg te bereiken via een steil grindpad: vol gas in de 1 met een fantastisch uitzicht) vroeg Ronald wat deze reis nu voor ons heeft betekent en daar ontstond een heel gesprek over.  Natuurlijk was het doel Rome te bereiken maar voor mij was het mijn reis. Mijn reis door al die landen en streken met mijn campertje.  Van Nederland, België, Luxemburg (het zuurste volk ooit , heel jammer) naar Duitsland en Frankrijk. Het keurige geregelde leven van Nederland en Duitsland naar de Franse slag en de gereserveerde Fransen. Het keurige Zwitserland, bewust van hun eigen Umwelt en oh zo schoon naar het Italië met zijn ongeordendheid maar optimale gastvrijheid waar je zomaar bij iemand aan tafel kan gaan zitten en mangiare, mangiare!

Mijn campertje bracht mij door vlakke landschappen naar de heuvels van België, Frankrijk naar de prachtige Elzas en Vogezen (ware verrassing voor mij) , door de heuvels van Duitsland naar de bergen van Zwitserland om uiteindelijk door de alpen bij Italië te komen. Van de vlakke Povlakte naar de prachtige heuvels van Toscane:  het geel oranje licht van Florence , de wijngaarden van de chianti en meer naar het zuiden de korenvelden , maisvelden en zonnebloemvelden van Zuid Toscane. Via de uitgestorven heuvels van Umbrie met de mooiste middeleeuwse dorpen op rotsen (Orvieto, Civita Castellana) uiteindelijk naar Lazio, de provincie van Rome. We hebben de Waal en de Rijn gevolgd, we zijn langs de Bodensee, het Comomeer,  het Gardameer  en het Lago di Bolsena gegaan. De Arno en de Arda rivier gevolgd om uiteindelijk  morgen bij de Tiber aan te komen en die zal ons naar het Vaticaan leiden.

De 2100 km met mijn campertje, ik heb het gedaan en het heeft mij een enorme vrijheid gegeven. Het is en blijft de heerlijkste manier om je te verplaatsen door diverse landen, te gaan en staan waar je wil.  Ik had in Zwitserland op de camping van Sankt Moritz beslist langer willen staan want de bergen zijn helend voor mij.  Maar ook het prachtige Toscane en Umbrie zijn mijn plekken waar ik echt gelukkig ben .

Antwoordend op de vraag van Ronald: het was gewoon mijn reis met mijn campertje…….en de rest!

 

Vele mensen die we onderweg tegenkwamen zeiden dat de tocht met de camper van Paula en mij  minstens zo knap was als wat de jongens doen. Daar ben ik het niet zo mee eens want de prestatie van de jongens is groot maar het was hun droom en die droom hebben we met elkaar kunnen waarmaken.

Je mag blijven dromen maar soms is het ook goed om ze te verwezenlijken.

 

Ciao, mei belle!

Ci vediamo ancora a Olanda!

 

 

 

 

28 juni dag 19 van Monterigione naar San Caciano dei Bagni

Afstand 108 km

Totale tussenstand 2107 km

Via Siena rijden we Toscane weer uit naar de provincie Lazio. Rome komt heel dichtbij….

Vandaag beginnen we met bewolking een aangename temperatuur. Rond de 25 graden in het bos waar onze camping is. Een mooie camping, rustig met allerlei terrassen en een heel groot zwembad, waar we gisteravond ook nog eens heerlijk konden eten. Top dus.

Van hieruit reden we richting Siena. Gelijk al veel hoogtemeters. Scherpe klimmetjes en prachtig uitzicht. Maar je merkte voor het eerst dat er een andere atmosfeer hing in de lucht. Er dreigde onweer en regen. In Siena aangekomen zochten we het centrum op. We kwamen nog langs een paar bekende spots, waar ik 2 jaar geleden met Paula ook ben geweest, toen we onze fietstocht door Toscane deden. Een soort thuiskomen dus.

In het Centrum aangekomen reden we door de winkelstraten met veel mensen, naar het wereldberoemde plein. Het plein waar altijd de Palio rennen zijn. Zondag 2 juli zijn er die rennen dan weer. Alles en iedereen was in voorbereiding. Bijzonder ook om  te zien dat de terrassen weggehaald zijn en er nu overal klei of leem op de grond ligt, waar de paarden zondag hun wedstrijd over moeten lopen. Een waar spektakel ieder jaar weer. Het gaat erom dat de wijken in Siena dan een wedstrijd hebben wie het snelst de rondjes aflegt daar. Een jaar trotse winnaar van de stad. Tribunes werden opgebouwd en op de balkonnetjes werden overal stoelen neergezet. Jammer dat we er niet zijn zondag. Het doet heel erg denken aan de PC kaatsen in Franeker ieder jaar.

Na nog wat foto’s hier en daar en wat omzwervingen in de stad, gingen we weer door naar het zuiden. Ondertussen ging het al wat waaien (tegenwind) en werd het steeds donkerder. Dit kon niet lang meer droog blijven.

Tussendoor nog even de koffie pauze met heerlijke crema en ciocolatta croissants. met de lekkerste cappu natuurlijk. Toen we weer door wilden gaan met de tocht, begon het inderdaad nog harder te waaien, zeg maar stormen en te regenen. Toch maar doorgaan want het is best lekker met regent te fietsen en 26 graden. De regen hield snel op dus dat was niet meer zo’n issue. Maar die wind ging van rustig naar heftige storm. En alles tegen. Dus 100 km tegenwind voor de boeg vandaag. Gelukkig was het nog niet zo warm, dus dat ging wel goedkomen (dachten we!)

Aangekomen op de lunchplek in san quirido con d’orcia, in het oude centrum (prachtig daar), gingen we lekker lunchen met Nico en Jenneke. Paula had haar eigen programma vandaag dus die zat 30 km verderop ergens.

Heerlijke Pici gegeten. Eigengemaakte pasta met bolognese saus. Man, wat is het eten hier lekker.

Toen door. Inmiddels was de bewolking weg en werd het weer ouderwets 36 graden! Tel daarbij op de harde stormachtige wind, dan begrijp je dat het weer een pittige tocht werd na de pauze. Dan ook nog al die bergen over (totaal 1500 hoogtemeters). Het was zwaar, maar wat een mooie omgeving. Iedere bocht was weer een foto waard. Schitterende vergezichten. We fietsten langs de flanken van de Monte Amiata. Ooit wel eens beklommen met Ruud.

Het toetje zat hem in het slot van de dag. Onze slaapplek was bij een Agri Turismo ergens boven op een heuvel met een stijgingspercentage van 16%! en dan in strade bianchi. dus met grind….. nou ik kan je vertellen, dat is eigenlijk niet te doen. We moesten beide een keer van de fiets,  omdat het voorwiel omhoog komt en je geen grip meer hebt. Het mooie ervan is, is als je boven bent aangekomen, je natuurlijk weer de mooiste vergezichten hebt vanaf deze boerderij met al zijn cipressen en zicht op de berg de Monte Amiata.

We zitten nu op de grens met Lazio. Morgen gaan we kleine 100 km doen, zodat we vrijdag aan de stadgrens met Rome komen. Zaterdag gaan we dan triomfantelijk richting St Pieterplein om onze reis af te sluiten. Wat een ervaring dit en wat is Europa mooi als je het op deze manier mag beleven en meemaken.

Paula moest nog binnen komen overigens. Die was nog niet aangekomen op onze bestemming. Uiteindelijk na vele omwegen via Tom Tom en Google Maps, kwam ze aanrijden. Ik had gewaarschuwd dat het steil zou zijn. Geen zorgen zei ze nog (dus wel).

Eindelijk zag ik haar in de verte aankomen met de bus. Nog aangegeven dat ze bij de cipressen naar boven moest rijden. Ik stond al klaar met fototoestel en al. Zie ik ineens de bus met veel stofwolken van het witte weggetje aan de overkant van onze heuvel naar boven komen. huh??? neemt ze de verkeerde afslag. Rijdt ze naar de boerderij van de buren op de heuvel.

Ik snel op mijn fietsschoenen rennen naar de buren en ja hoor…. daar was ze. Boer met hond in zijn armen voorop. Ze was een afslag te vroeg naar boven gereden. Gelukkig kwamen de twee weggetjes wel weer bij elkaar. Hilarisch weer. Op z’n Paula’s….

Vanavond heerlijk gegeten bij Claudio hier in het huis.

Morgen weer een dag…..

 

27 juni dag 18 van Pistoia naar Monterigione

Afstand 128 km

Totale tussenstand 1999 km

Via Florence Toscane binnen rijden….

Wat een prachtige dag  weer. En dan eindigen met een beefsteak Fiorentina van 1,4 kg!

De dag begon met een onweersbui en regen tijdens het ontbijt. Eindelijk verkoeling???? Nee dus. De bui zorgde voor een frisse verkoeling maar de regen verdampte terwijl we er naar keken. Eenmaal op de fiets was het water alweer verdwenen van de wegen. In dit geval heel fijn, want de eerste kilometers waren bergafwaarts.

We sliepen in Villa Georgia. Om de nodige rust en ontspanning te krijgen. Ipv op een drukke camping in een veel te warme Camper. Het is hier een hittegolf. Zelfs de meest doorgewinterde Italiaan kan hier slecht mee omgaan. Laat staan wij als koele Nederlanders.

Na een heerlijke nachtrust en goed eten de vorige avond, waren we klaar voor weer een nieuwe dag met voldoende uitdagingen. Nico had de route op het laatste moment tijdens het ontbijt nog even omgegooid. We gaan tocht via de rivier de Arno, door Florence. We pakken dan gelijk de Ponte Vecchio even mee en rijden dan door naar het beroemde pleintje in Greven in Chianti…. ok, laten we dat dan maar doen.

De dames gingen ieder hun eigen dag indeling volgen en wij vertrokken weer met goede moed. Zoals gezegd een mooie lange afdaling was onze start. Met de koele temperatuur na de bui en de fietswind, gaf het een heerlijk verkoelende werking.

Via het centrum van Pistoia, waar we nog stuitten op een auto met 2 Caribinieri (politie), omdat we een eenrichtingsverkeer weg in reden, konden we nog even een glimp opvangen van het oude centrum . Leuke stad om te winkelen. Veel spannende steegjes, leuke originele winkeltjes. Veel hectiek en de bekende chaos van een authentieke Italiaanse stad.

Van hieruit reden we Pistoia uit. Langs ellenlange bomenkwekerijen, kwamen we uiteindelijk uit op de hoofdweg naar Florence. Om kilometers te maken en tijd te winnen, gingen we volle bak richting Florence. Een enkele verdwaalde Italiaanse wielrenner probeerde nog wel eens aan te pikken,. Maar dat ging niet lukken. Ze kunnen hard omhoog fietsen, zien er zeer mooi gekleed uit, maar op het moment dat we op het vlakke tegen de wind in moeten fietsen, kunnen ze het tempo niet bijhouden. Zelfs niet als ze in het wiel zitten achter de lange rug van Nico. Ciao…..

We rollen Florence binnen. Via een groot park, waar nog een groot Rock Festival plaats gaat vinden, rijden we via de rivier de Arno zo op de wereldberoemde Ponte Vecchio af. Na wat foto’s gemaakt te hebben gaan we lopend richting de Ponte. Bekend om zijn geheime gangen bedacht door de familie Medici, om maar niet samen met het gewone volk over de brug te lopen naar de bekende Uffici.

Eerst nog een paar nieuwe leren handschoenen gekocht voor Paula. De vorige die we in  hetzelfde winkeltje hadden gekocht, zijn destijds opgegeten door hond Joey. Dus nu nieuwe gekocht uit het zelfde winkeltje.

Met de hand op de rug, als bescherming voor zijn bezittingen tegen zakkenrollers, loopt Nico naar de andere kant van de Ponte. Een bezienswaardigheid op zich die lange Nico met zijn 2 meter 2,

Eenmaal aan de andere kant snel een cappu bestellen en daarna door via de Belvedere. Daar krijg je een fantastisch uitzicht over de iconen van de stad Florence.

De klim begint om Florence uit te komen via het stadje Impruneta. Bekend van zijn Terra Cotta fabrieken. Weer is het vandaag tegen de  40 graden! wat een hitte. Er is bijna niet tegen te drinken. Toch doorzetten en het gaat goed. Veel hoogtemeters bij deze temperatuur, maar de uitzichten die je daarna voorgeschoteld krijgt zijn fenomenaal.

Afgesproken om in Greve in Chianti samen te lunchen. We komen er uiteindelijk 3 kwartier later aan dan gepland, maar de lunch was niet minder goed. Gastheer Allesandro is ook een echte fietser. Heeft zijn eigen fietskleding lijn en wijnen. Mooie kerel met een geweldige kok en keuken. Aanrader mocht je in Greve in Chianti willen eten.

Na de lunch door naar ons eind punt. Monterigione. Ergens in de wildernis een prachtcamping. Via een strade bianchi met stijgingspercentage van 10 procent zowaar een mooi toetje op deze geweldige etappe. Wat is Toscane mooi en zeker rond deze tijd met alles  in bloei en nog mooi groen. Rome komt steeds dichterbij. Nog ca. 200 km. We denken nog 3 dagen te fietsen en dan zit de trip er op.

Het is hier nu bijna 24 uur. Tijd om  te slapen. Morgen weer een 100 km dus truste en tot morgen.

Ronald

26 juni  dag 17 van Modena naar Pistoia in Toscane

Afstand 128 km

Totale tussenstand 1871 km

Toscane over de Appenijnen…..

Nou we zijn in het mooiste deel van de reis wat mij betreft. Toscane.

Na een goed ontbijt en goede voorbereiding, voor ieder op zijn of haar eigen wijze, gingen we van start. Paula eerst nog een groot stuk hardlopen, Jenneke ging snel weg met de camper op route die wij zouden fietsen en Nico en ik op weg voor weer een lange dag op de fiets.

Via de eerste uitlopers van Appenijnen, de kersenboomvelden en alle fruittelers aan de voet van de Appenijnen, kwamen we over de heuvels en bergen Toscane binnenrijden bij Pistoia.

Wederom om zeer warme dag. Vandaag een dreigende bui die achter ons aan bleef gaan, met af en toe druppel, maar die was al verdampt eer het op de grond kwam. En aan de voorzijde van onze fiets, scheen de zon volop en bleef het dus zonnig en zeer warm met weer temperaturen van 37 graden en soms meer.

De eerste 30 km waren nog redelijk vlak vanaf de camping. Zoals gezegd langs de wereldberoemde kersenboom velden. Indrukwekkend om te zien hoeveel kersen hier worden verbouwd. Prachtig die dieprode kersen. Moet je je bedenken dat in April ieder jaar die bomen en alle andere fruitbomen, daar volop in bloei staan. Moet prachtig zijn.

In Vignola gingen we even een koffie scoren bij een plaatselijke bar. De man achter de bar had en mooier hoofddeksel dan ik. Dus effe op de foto. Hij vond het geweldig dat we deze reis maakten en liet zich dankbaar fotograferen.

Toen de koffie en de cioccolata en crema croissants op waren voor  nog geen 4 euro, gingen we even naar de Farmacia, ivm de opgezette voet en been van Nico. Jenneke had gisteravond het been al in de tape gezet. Code oranje. Veel stuwing in zijn been. Door de warmte, inspanning en hoogte, ging dit been stuwen. Dat komt mede door zijn hernia. Het is nog ontzettend knap en een wonder dat je met zo’n blessure zo’n prestatie kunt leveren. Petje af Nico.

Bij de Farmacia hebben we dus een drukverband gekocht voor de nacht.

Na de koffie pauze gingen we verder de bergen in. Een lange klim met gemiddeld 5 tot 6% stijgingspercentage kwam er aan. Zo’n 30 km klimmen tot aan Zocca. De stad van de kastanjes met briljante uitzichten over de Appenijnen. Toen we daar aankwamen was Jenneke er ook al met de Camper. Heerlijk gegeten in een Osteria daar. Tortelini met ricotta. Wat een heerlijke bodem voor het tweede deel van de tocht. We hadden inmiddels 60 km gereden maar we moesten er dus nog 70 waarvan er een groot deel nog omhoog moesten.

Na nog een tijd lang klimmen en af en toe een stukkie naar beneden, kwamen we uiteindelijk aan bij de top van de Passo di Brasa. bijna 900 meter hoog.

Even uitrusten, foto’s maken en hup die bult over naar beneden. Mooie afdaling waarbij we af en toe auto’s moesten inhalen die minder snel naar beneden durfden en konden dan wij. Beneden aangekomen door naar Porterra di Termen. Een dorp dat bekend staat om zijn thermische baden.

Ondertussen was Paula in Pistoia aangekomen. Ze had alleen niet het hotel ingetypt maar het centrum van de stad. Geholpen door een aantal behulpzame Italianen, kon ze het centrum met de grote Camper betreden en kon ze even in de verzengende hitte het centrum van de stad bezoeken.

Ondertussen gingen wij beginnen aan onze laatste klim van de dag. Nog eens 25 km klimmen naar de volgende pas, die eindigde in een 1,1 km lange donkere tunnel. Gelukkig kwam er maar één auto door de tunnel in de tijd dat wij er doorheen reden. Dus dat ging goed. Toen we daar uitkwamen, kwamen we in een totaal andere wereld terecht dan voor de tunnel. Toscane glooide voor ons uit. En warm lieve mensen. Niet normaal.

We mochten de dag eindigen met een mooie lange afdaling van ca. 10 km., met prachtig wegglooiende bochten. Ook geliefd bij veel motorrijders hier lokaal. De weg mooi geasfalteerd. Top. Onder aan de afdaling stond ons Agri Turismo Villa. Wat een heerlijkheid om nog een keer op te laden voor de laatste dagen richting Rome. Nog ca. 300 km door het mooie Toscane. Dat moet een heerlijke trip op zich nog worden.

Nu klaar maken voor heerlijk diner.

Oant Moarn

Ronald

25 juni dag 16 van Mantova naar Modena

Afstand 96 km

Totale tussenstand 1743 km

De Po vlakte…..

Op voorhand een lastige etappe, omdat we verwachtten dat er een kale vlakte zou zijn waardoor we moesten fietsen. Maar niets van dat alles. Sterker nog, het werd een bijzondere etappe naar Modena.

Na de ongelooflijk warme dag van gisteren waarbij de mussen werkelijk dood van het dak vielen, hadden we goed gedaan om een tussenstop te maken in een goed geoutilleerde Agri Tourismo. Met heerlijk airco in alle ruimtes, goede badkamer, lekker zwembad en rust aan de kop, konden we deze tussen etappe goed verteren. De warmte viel mee vanmorgen, want het begon na het ontbijt heel hard te waaien en hele donkere luchten trokken over. Hier moest wel een bui uitkomen, maar het bleef droog.

 

Dat ontbijt, dat was heerlijk overigens. Alles handmade op de Agri Turismo locatie. Lekkere taarten, mooie jam. De werkdame van het ontbijt maakte er een mooi feestmaal van.

We vertrokken dus met een iets koelere temperatuur dan de afgelopen weken het geval was. Een verademing, maar de regenbui hing eng boven ons te wachten op het moment dat het los kon gaan. Maar blijkbaar had ze veel respect voor ons en bleef het droog.

We kwamen aan bij de rivier de Po. wat een bak met water. Zo hebben we er al een paar gezien de afgelopen weken. Maar dit mocht er ook zijn. Dit is een hele belangrijke levensader voor het noorden van Italië. En zeker in deze droge tijden, zie je op alle landerijen de boeren sproeien vanuit de rivieren en beekjes, meren en plassen. Code Rood was uitgeroepen dit weekend voor deze regio. Omdat het zo warm zou worden, na al maanden droogte te hebben gehad. Nou dat hebben Nico en ik geweten. Veel drinken dus onderweg. Eten doen we alleen nog tijdens onze lunch en koffie pauze. Daartussen in eten we helemaal niets meer. Je lichaam went zoals gezegd aan de omstandigheden.

We reden door een bijzonder landschap. Met veel fruittelers. Veel peren, appels, perziken, abrikozen en daarnaast de graanboeren. Je ziet geen veeteelt hier. Wat ik persoonlijk nog heftiger vond was het moment dat we door het aardbevingsgebied reden dat in 2012 zwaar getroffen werd. Indrukwekkend om te zien dat na 5 jaar, nog steeds de meeste huizen niet meer bewoond zijn. Dat daken ingestort zijn, de muren er nog staan. Maar dat er relatief weinig gedaan is aan de wederopbouw.

We kwamen aan in Rovereto. Een dorp dat zwaar getroffen is. Er hing een hele aparte sfeer. Er was een festiviteit aan de gang met wat oude auto’s en kraampjes, maar niemand die ons kon vertellen wat er nu precies aan de hand was. Tussen de ruïnes hebben we zitten lunchen, alsof we in een filmset zaten van de Godfather. Bizar.

Tijdens de lunch kregen we belletje van de dames. Die zaten 7 km verderop in een luxe Trattoria. Daar moesten we beslist komen proeven. Ze kregen er zelfs heerlijke Lambrusco bij. Nou ok, wij op de fiets en er naar toe, terwijl wij al een lasagna a la casa achter de kiezen hadden en een liter cola gedeeld. De Trattoria lag op de route, dus dat ging snel. En ja, het was heerlijk. De primi piatti was zalig. Een trio van ham, mozzarella, aubergine….met daarbij die zalige Lambrusco…. Het leven is goed.

 

Na de zeer uitgebreide lunch, gingen we totall loss weer op de fiets. Zoveel gegeten en dan nog 30 km fietsen. Nou ging dat goed hoor. De wind wat flauw in de rug, de weg goed en vlak. Op naar Modena. Althans het plaatsje vlakbij Modena. De stad van de heerlijke Mozzarella en de Regina Emilia kaas. En de Parma ham van de dichtbij liggende Parmaham slagers……

Aangekomen bij de camping, waar de dames ook net 5 minuten geleden waren aangekomen, werden we gastvrij ontvangen door een oude man en zijn broer, die voor 15 euro per nacht de camping bestieren.

Aan de zijkant stonden mannen de BBQ voor te bereiden op een groot eet festijn met vrienden en familie. Deze mensen komen hier al van kinds af aan. Mooi om  te zien. Toen de dames de camper op hun plaats gingen zetten en Nico en ik nog even genoten van het laatste restje bier, kwamen de BBQ mannen naar ons toe met een stuk vlees voor beiden. Nooit een Italiaan weigeren als ze met eten aankomen.. We waren gelijk vrienden van hen. We liepen nog met onze fietsen aan de hand en de fietskleding aan naar hun toe. Voordat we het wisten hadden we beiden een stuk vlees in de handen en een plastic beker met bier. Toen de capo di tutti capi in de gaten kreeg hoe groot Nico was, moesten er gelijk foto’s gemaakt worden van hem met Nico. Nico was gelijk gebombardeerd tot opperbaas van de camping.. de hele familie kwam kijken en Nico werd gelijk een bezienswaardigheid. Ondertussen werd ik verder gevoerd met vlees en bier….. mooie rol voor mij 😉

Na al deze belevenissen naar de camper plaats en hopen op een beetje verkoeling. Het is nog steeds zo warm hier. Maar de oversteek over de Po vlakte hebben we goed doorstaan. De Apennijnen, de bergketen in het midden van Italië, ligt nu voor ons. Daarachter ligt Toscane. Mooie dagen volgen. Maar ook zwaar om te fietsen vanwege de hitte.

Ciao Ronald

 

Hier een bericht van Jenneke….

Even tussendoor!!

 

Nu  maar weer eens in de pen geklommen voor een verhaaltje van mijn kant.

De laatste dagen waren zo heet dat ik er geen fut voor had. Het sporten zoals hardlopen en fietsen bleven erbij, hooguit baantjes trekken in de hete soep van het Como- en Gardameer. Bij het Gardameer werd ik wederom bevestigd in mijn afkeer van grote campings en de drukte en overwaardering rondom het Gardameer. Afgezien dat we er gezellige italiaanse buren hadden  was het voor mij “basta, basta”.  De warmte ging ook bij Paula en mij erg opspelen, rond de 40 graden is too much! En als je dan italiaans kan spreken hebben we het over “Catzo” !!. Zoals Ronald al zei hebben we maar eens een keer een Agriturismo geboekt. Heerlijk even relaxen bij een zwembad en m.n. koel slapen in kamers met airco  en goede bedden!

Agriturismo Corte Capiluppia in de omgeving van Curtatone lag op de route.  Een prachtige Agriturismo zoals die in Italië veel voorkomen en wat zeker de moeite waard is  om daar eens neer te strijken.  De gastvrouw blonk niet uit in grote gastvrijheid van de gastvrouw maar had ook duidelijk veel  last van de warmte en liet alles hangen incl. haar oogleden.  We hebben erg genoten van zwembad, tuin en rust . Heerlijk geslapen en ontbeten met zelfgemaakte taarten, toast, fruit uit de grote tuin en boomgaard en eieren van eigen kippen.

De hitte van de afgelopen dagen nodigde niet uit om iets te gaan bekijken. Een stad in….daar moet je niet aan denken bij 40 graden. Soms ging ik vroeg weg van de camping om onderweg of bij de volgende camping  meer tijd te hebben om iets te ondernemen. Zoals fietsen langs de Bodensee (lunchen in een binnentuin aan het meer) of een bergwandeling bij Sankt Moritz. Beiden zo mooi en ook iets wat deze reis even mogelijk maakte. Ja, Paultje en ik zouden zo ons vrachtwagenexamen kunnen halen. Behalve dan mijn parkeeractie bij de olijfboom van de Agriturismo, die ik toch te veel geknuffeld heb.

 

Zo zijn we inmiddels door allerlei mooie streken gekomen en  passeren we 8 landen op onze tocht naar Rome.  Talen en landsaard verschillen enorm. Van alle regelgeving in Zwitserland belandt je b.v. in de chaos van Italië waar het afval weer in hopen langs de autobaan ligt. Maar de gezelligheid en vriendelijkheid is nergens zo groot als in Italie. Als je dan ook de taal wat spreekt gaan deuren open en heb je ontzettend veel plezier en zit je zo bij ze aan tafel zoals Ronald al vertelde . Via de eigenaresse Franca van de Agriturismo werden we voor de lunch verwezen naar Trattoria da Claudio in Grazie. Ontzettend leuke bediening en daarnaast heerlijk gegeten. De mannen waren totaal overdonderd door de ‘ risotto con melone’ .  Als je het hoort dan gaan al velen vreemd kijken want hoezo meloen in een hartig gerecht. Daarom zal ik jullie mee laten genieten van dit heerlijke traditionele gerecht dat in Emilio Romagna in de zomer veel wordt gemaakt.

Het moeilijke van dit recept is dat je het misschien te meloenig maakt. De verhouding van meloen/citroen moet in evenwicht zijn met de rode ui en Parmezaanse kaas.

 

Voor twee personen:

½ galiameloen  ( ca. 450 gr. vruchtvlees)

1 volle kop (160gr) risottorijst

1 (rode) ui

rode spaanse peper (optioneel, naar smaak)

1 flinke bosui (of 2 kleine)

1 biologische citroen

40 gr. Parmezaanse kaas (zelfgeraspt is het lekkerst)

1 laurierblad, vers of gedroogd

scheutje olijfolie

ca ½ tl zout

 

·         Schil de meloen, verwijder de pitten en snij in kleine blokjes. Snipper de rode ui, snij de bosui fijn, evenals de peper (als je die gebruikt).

·         Rasp de schil van de citroen en pers deze uit.

·         Verhit de olijfolie in een pannetje en  stoof hierin 5 minuten de rode ui en evt. de spaanse peper zacht op laag vuur. Breng ondertussen minstens twee koppen water (vaak wat meer) aan de kook.

·         Doe nu  300 gr. meloen (hou de overige 150 gram apart), risotto, laurierblaadjes en citroensap in de pan en meng deze goed met de gestoofde uitjes (en evt. peper).

·         Voeg zout toe en ca. ½ kop kokend  water totdat de risotto onder staat.

·         Kook de risotto in 15 min. gaar, roer regelmatig en voeg steeds weer een scheutje  water toe.

·         Meng nu de overige meloenstukjes, bosui, citroenrasp en Parmezaanse kaas door de risotto en voeg indien nodig nog een scheutje water toe . Verwijder het laurierblaadje.

·         Laat de risotto nog 5 minuten pruttelen voor jet het serveert.

 

 

In de variatie van Claudio werd bij het opdienen een bolletje meloenijs op de risotto geserveerd. Verrassend en smakelijk. Je moet dan wel rekening houden met het feit dat dit zoetje van het ijs gecompenseerd moet worden door de pittigheid van de wat meer Parmezaanse kaas, bosui en evt. pepertje!

 

Voor deze zomer weer smakelijk recept!

Buon appetito!

Ciao, mei amici e le nostre famiglia

 

 

24 juni dag 15 van Desenzano naar Mantova

Afstand 68 km

Totale tussenstand 1646 km

Vanmorgen hebben we rustig aan gedaan. Na een vreselijk warme nacht in de Camper, waar we de slaap maar niet konden vatten en waar de jeugd op deze camping fabriek laat in bed gaat en dus luidruchtig is, totdat ik boos wordt en ze tot de orde roep, tot die tijd ging het slapen erg moeizaam.

met uitzicht op Sirmione aan het Gardameer, de laatste blogs schrijven

We hadden besloten om vandaag maar een verkorte etappe te gaan doen. Helemaal na de zeer lange en warme etappe van gisteren. Dus een korte etappen. Een soort wandel etappe. Pas rond 10 uur vertrokken we alle 4 vanaf de camping richting Mantova. Ook de dames moesten om 10 uur van de camping af, dus hebben we ze wat geholpen. En omdat we voorzien hadden dat we na 2 weken camperen wel eens behoefte hadden aan een stuk rust om ons heen, hadden we besloten om vanavond te gaan logeren bij een Agri Turismo. Je zou dit letterlijk kunnen vertalen als logeren bij de Boer, maar dat is wat te simpel. Hierover later meer.

ons eigen zwembad in het Agri Turismo bij Mantova

Vanmorgen dus in alle rust vertrokken vanaf de camping fabriek richting Mantova. Het was bij vertrek al 32 graden. Dus ja, dit ging weer een hele warm dag worden. Helemaal omdat er bijna geen wind meer was. Na 20 km, licht op en af, besloten we een kop koffie te nemen met wat lekkers. In Volta in Mantova, kwamen we terecht op zo’n oer Italiaans pleintje. Waar veel Italianen elkaar ontmoetten en een gezamenlijk drankje bestelden.

Toen wij op dat pleintje gingen zitten en onze cappu bestelden, kwam er een dikke italiaan aan die samen met zijn 3 andere vrienden aanschoof. De ham en salami werd uitgepakt, het vers gebakken brood kwam uit de brood zak en de aperol spritz werd ingeschonken. Te leuk om te zien.

Nico heeft samen met Jenneke een app op zijn telefoon staan: “vind mijn iphone”. Op die manier kan jenneke zien waar wij stoppen en dus kwamen de dames met de grote camper naar het kleine dorpspleintje. Veel bekijks natuurlijk bij de kleine Italianen. Van top tot teen worden ze bekeken…. ciao ciao 😉

Maar ook werd de salami en de Mortadella werd ons aangeboden. Je hebt gelijk contact met de mensen hier en zeker als je wat italiaans spreekt zoals Jenneke dat zo goed kan. Uiteraard werd onze tocht besproken en zijn ze allemaal zwaar onder de indruk. Helemaal nu, nu de noodsituatie is afgeroepen in ons gebied. Code Rood, omdat het zo warm is, er geen water is, de boeren klagen dat hun oogst mislukt. En wij fietsen daar als hollandse jongens doorheen.

Na de koffie pauze gaan we verder voor deel 2 van deze korte etappe. Het leidt ons langs een kanaal wat ook gebruikt wordt voor de irrigatie van de Risotto rijstvelden. Bijzonder gezicht op deze verder vlakke vlakte.

Een lang fietspad dat ons uiteindelijk brengt in de stad Mantova. Daar zoeken we elkaar weer op om te lunchen bij Claudio. Daar hebben we de lekkerste Risotto Melone gegeten ooit! Daar waren Nico en ik het wel over eens. Wat een heerlijkheid. De Risotto had bovenop ook nog een bolletje meloen ijs. Ongelooflijk lekker. Alle andere lekkernijen eromheen waren ook top. Ook hier werd Claudio op de hoogte gebracht van onze route naar Rome. Zwaar onder de indruk. Hij was zelf motor fan. Vandaag was de TT in Assen, dus die had hij aanstaan in de zaak. We kregen een aardigheidje van hem mee en samen nog even op de foto. Bedankt Claudio. Overigens was de bediening ook top. De naam van de ober weten we niet, maar wat was hij enthousiast en aardig. Super. Na het eten op naar onze Agri Turismo. Wat een prachtplek. Groot zwembad, mooie kamer met airco en een boom die Jenneke niet helemaal op tijd zag staan. Oei, na ja, schade aan de zijkant.

Aangekomen en uitgeladen en lekker in het zwembad, totdat Paula een donkere jongen op een blauwe fiets ziet staan kijken bij het hek….. Ro, ik vertrouw het niet. Ach joh, valt wel mee. Zal hier wel werken…. Maar nee hoor. Voelsprieten waren juist. Ik er naar toe. Hek open doen en kijken bij onze Camper. En verdorie…. hij stond naar binnen te gluren. Die had snode plannen. Ik liet hem schrikken en vertelde hem dat ik wilde dat hij zsm op moest zouten. Sorry sir. Sorry sir…. als je hier nog een keer gesignaleerd wordt, zal ik de carabinieri bellen… Wegwezen.

Uiteindelijk mochten we de campers binnen het hek plaatsen.

Ondertussen kraait de haan. Het is 18 uur. We gaan straks al onze restjes opeten die we nog hebben in de koelkast van de Camper. Hier maken ze geen eten voor je. Leermoment voor de volgende keer. Morgen volgt weer een lange 100 km rit met wederom temperaturen van 40 graden richting Modena. Rome komt steeds dichterbij…..

23 juni dag 14 van Garlate naar Desenzano aan het Gardameer

Afstand 157 km

Totale tussenstand 1578 km

23 juni 2017, Dag 14 van Lago di Garlate naar Desenzano del Garda.

Er is sprake van een hittegolf in Italie. Vooral het Noorden moet het ontgelden!

Daar beginnen de krantenkoppen mee hier in Italie. Laten wij daar nou net onze fietstocht naar Rome hebben. En ja, het is echt heel erg warm. Al vanaf de start 2 weken geleden. Alleen maar zon en warmte gehad met af en toe wat wind tegen of wind mee. Vandaag hadden we wind mee en daar was ik achteraf heel erg blij mee.

We stonden vanacht op een soort van maffia camping. Allemaal vaste caravans met vaste bewoners en een stuk of 4 vrije plekken, waarvan er 3 waren bezet… door Nederlanders. Prima voorzieningen hoor, maar het was toch een rare plek. Met rare mannetjes die hun geld verdienden op een manier waar Nico en ik nog niet achter waren hoe en waarmee.

Eenmaal vertrokken kwam ik er na 1 1/2 km achter dat  mijn fietstasje met bankpas niet op mijn fiets zat. Klein paniekje. Gisteravond had ik 2 nieuwe banden om mijn wielen gezet om te voorkomen dat we langs de weg zouden komen te staan met lekke banden, want de wegen in Italie zijn wereldberoemd om hun bijzonder slechte staat. Weinig tot geen onderhoud en dus veel gaten, scheuren, ruw asfalt en soms houdt de weg ook gewoon helemaal op en rijd je op kiezels, steentjes of zand. De zogenaamde Strade Bianchi.

Dus ik terug naar de camping en gelukkig vond ik het tasje snel. Zo had ik al 5 km gereden zonder een meter op te schieten. Kon wel eens een lange dag gaan worden. Vooraf had ik deze dag ook al omcirkeld als potentiele slechte dag. Van Comomeer naar Gardameer langs de drukte van Milaan en Bergamo. Dus kozen we voor de route van de heer Benjaminse. Langs de rivier de Adda. Daar loopt een mooi fietspad volgens Nico en die hebben we genomen. Nou dat werd een helse tocht. Over kiezeltjes etc. De strade Bianchi. En niet een klein stukje, neeeee, 35 km lang! Zo jammer, want de omgeving was schitterend. Langs de rivier met zijn mooie oevers, watervallen, watertechnieken nog uitgevonden door Leonardo DaVinci. De mooie natuur en zonder het geraas van het Italiaanse verkeer. We moesten heel scherp fietsen om geen schade op te lopen aan de fietsen.

Na 40 km eerst maar eens een lekkere cappu met taart punt voor de nodige aanvulling. De fiets zag er niet uit. Volledig onder het stof en klei van de weg. Soms zijn ze met de weg bezig en spoelen ze met water. Dan blijft die klei van de grond aan je fiets hangen. Dan maar met de fiets onder een watertap.

Na de cappu snel weer door en gelukkig….. ook nu weer langs het onverharde fietspad. Dat ging dus nog zo’n 15 km door, zodat we al 50 km gefietst hadden op onverharde paden. In Nederland zouden we zeggen. Ben je helemaal gek geworden. 50 Km onverhard bij een temperatuur van zo’n 40 graden? Ga lekker in de schaduw liggen! Maar wij hebben een missie. Dat is Rome per fiets bereiken. En ook nu blijkt wel weer dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Ook de strade Bianchi leiden naar Rome.

Uiteindelijk kwamen we op de gewone weg richting lago d’Íseo. Ook een prachtige plek. Wat opvalt is dat er verscheidene watertap punten zijn tegenwoordig waar je gekoeld bronwater of ongekoeld kunt tappen. Maar ook met bubbels.

We kwamen er toen ook achter dat we geen 110 km zouden fietsen maar maar liefst 160 km! Door een verkeerde navigatie berekening en inschattingsfout van onze TripAdvisor Nico, moesten we plotseling constateren dat we maar 50 km verder moesten. En dat is niet zomaar even een ding.

50 km, dat is op geaccidenteerd terrein toch zeker nog 2 1/2 tot 3 uur rijden en zeker met deze hitte. En helemaal als je Mio je dwars door steden laat fietsen als Brescia. Wel een mooie oude stad, met prachtige gebouwen, maar nu even niet. We wilden maar één ding en dat is zo snel mogelijk met de voetjes in het Gardameer liggen. Dus koersen. Op de ABA manier. Volle bak over de Po vlakte richting Gardameer. Al het verkeer negeren. Gewoon volle bak over de heuvels. Even niet kijken naar alle mooie dingen om je heen, maar gewoon gas geven. Vlak voor we het Gardameer dan eindelijk zouden zien ging het nog even mis met mij. In een scherpe terugdraaiende bocht, slipte mijn voorwiel weg onder het grind. Gelukkig reed ik maar 5 km per uur en kon ik in  een reactie mezelf goed positioneren en ving ik me zelf op. Niets aan de hand. Goed gedaan Ronnie. Maar voor hetzelfde breek je je sleutel been en dan is het einde reis.

Nu ging het goed en kwamen we moe maar voldaan aan om 18.30 uur. Paula had heerlijke gegrilde kip gekocht onderweg, dus het avondeten was een feestje en konden we aan het einde van de dag genieten van de zonsondergang boven het Gardameer. Vanaf morgen duiken we de Po Vlakte op. Een kaal overbruggingsstuk richting Florence/Toscane. We moeten even doorbijten. Dit komende stuk van 300 km is zwaar. Zeker door de hitte en de eentonigheid. We houden jullie op de hoogte.

Nu slapen in de sauna die we de Camper noemen……pffff

truste…

Ronald

 

******

Bericht van Paula

We beginnen met deze foto vandaag beste mensen, want we gaan het hebben over eten. Naast stijl, look and feel en voelen met kleuren is de smaak een essentieel onderdeel in mijn en ons leven.

Man o man wat moesten we zonder eten. En wat is er veel ellende op ons bord als we het over eten gaan hebben. Maar dat is een ander verhaal, komt nog wel eens. Niet in Italië, want over het algemeen is dit het land waar ze de smaak uitermate goed begrijpen.

Mijn primi:

 

Hierboven dus het eerste gedeelte van de lunch en mijn laptopje om dit stuk te kunnen schrijven. Terwijl de mannen stoempen en overleven op een wegdek van zeker 40 graden. Want de musjes vallen hier in bossen van het dak. Toch moet er af en toe ook mail gecheckt worden, een beetje gewerkt en vooral goed eten met deze heat. Dat doen we dan ook maar. Ennnn OP. 

Tweede ronde is secondi, ik mag opscheppen van het buffet. Ook alweer zon feest. Vooral groentes. En dat past mij nou uitermate goed. Want ik ben ff van de pasta af. Wat!? Wrrrrommm. Schimmel…… he getver, dikke vette schimmel in het lichaam. Nou jaaaa Hoe dan!? Heb ik geen last van hoor, kan je prima oud mee worden maar steekt toch wel steeds de kop op. Jeuk, plekjes op de huid, gedoe met de darmen en vooral een wat vermoeid gevoel.

 Ik moet meteen aan Tineke denken mijn Ibiza vriendin, die echt een gluten allergie heeft al vanaf kind, en die direct de rillingen krijgt als die maar een gluut ziet. Die wordt helemaal gek van de Glutenvrije hype overal en specially bij de dames. Kies mij, ik ben er dus ook ( ff) zo één. Antibiotica was ook een optie, maar daar heb ik zo geen zin in, dan weet ik zeker dat ik andere narigheid krijg.

 “U moet even geen tarwe eten mevrouw….. en geen suiker”. Zegt de ene helft van de Tantes waar ik geweest ben. Nou Jaaaaa….. wat denkt u zelf…?  ik ga naar ITALIE dat land is Tarwe……. ….. Stilte….

“Mja, het hoeft ook niet van mij hoor”, zegt mevrouwtje 1 en mevrouwtje 2 schudt demonstratief haar hoofd mee. 2 tantes, de ene stevig en met bril en met stokjes met energieën die je lichaam meet. En de ander, slank en lang met pen en schrijft alles op. En samen zijn ze heel streng. Ik wijk veel te veel uit. ……..

 

Hoe het ook zij, geen tarwe dus voor mij en geen suiker.

Had ik gedacht dat dit mijn grootste strugglel zou worden onderweg,  ( naast kamperen J) is dit in het geheel bijzonder prettig vol te houden. De kaarten ( die van de menu’s in dit geval) zijn vanaf Duitsland al aangegeven met tekens met alle soorten allergieën erop. Man, wat hebben we allemaal een last vandaag de dag. Weelde en voorspoed brengt ons allen uiteindelijk weer terug bij af, ook in het eten, dat blijkt wel weer. Alle type soorten ingrediënten worden benoemd !!! ei, tarwe, gluten, melk, suiker, bla die bibs. Alles! heeft een tekentje en wordt achter ieder gerecht vermeld. Ik dus uit de brand. Ik denk dat ze wisten dat ik langs kwam. Lekker makkelijk.

 Terug naar de orde van de dag. Derde ronde, cappuccino, ook al weer zon feestje. Cappu zoals die hoort te zijn, met een lepeltje dat op het schuim blijft liggen. Geeft niet Nederland, wij zijn weer goed in hele andere dingen. Haring happen bijvoorbeeld. Via Social Media zag ik dat we weer los zijn in Friesland, jammer dat ik dat even mis.

Een berichtje van de mannen: 35 km zitten er op, Nico heeft last van tandjes die los zitten ( tandarts…?) nee man in het wiel !!  Aha. En rammelt wat. Geeft niet zeg ik, jullie rammelen allemaal wat op die leeftijd. Komt goed. Nog 60! Km te gaan in een dikke 38 graden.

De avond van gister neem je dan toch mee…….dat zeggen zij niet, maar dat gok ik.

Dit was namelijk gisteravond:

Nouuuuuu hoe bijzonder was dat dan toch weer. Prachtig pand, prachtig uitzicht, prachtig eten. In een Agriturismo Il Ronco. Overal dieren, moestuintjes, fruitbomen, bijen, vlinders en ander gezelligheid.

 Last but not least, waar het allemaal om draait: de mannen gaan goed. De warmte wordt nu de grootste uitdaging, en de motivatie…..? misschien. Maar dat bedenk ik nu zelf, daar heb ik hun niet over gehoord.

Ok, dat was m. Buikje rond, lekker strak in het pak en gezond. Op naar de Camping aan het Gardameer. Jenneke zit er al.

 

Liefs ByPaula

 

 

 

22 juni dag 13 van Sankt Moritz naar Garlate aan het Como meer in Italie

Afstand 125km

Totale tussenstand 1421 km

Deze donderdag zouden we starten met 15 km langs het meer op grote hoogte. Op 1800 meter hoogte vanuit Sankt Moritz. De stand van James Bond. De stad van vergane glorie uit vroeger tijden  met zijn prachtige gebouwen, verkracht door de afschuwelijke architektuur van deze tijd. Jammer, want het ligt er schitterend in die kom van bergen. Maar wat is dit land duur zeg. Zelfs de Zwitsers gaan naar Oostenrijk en Duitsland net over de grens om vakantie te vieren.

Dus wij ook snel maar weer door naar het hectische maar zeer dynamische Italie. Met al zijn schoonheid door zijn lelijkheid en oudheid. Maar een land naar mijn hart. Waar de mensen eten als onderdeel van het levensgenieten en niet omdat het moet.

Zwitserland waar alles perfect geregeld is. Alles netjes is, de mensen aardig zijn, waar het rustig is en fijn klimaat heeft. En dan Italie, waar je gelijk in de hectiek en de waan van de dag beland. Waar het druk en rommelig is. Waar het afval aan de kant van de weg ligt, maar waar je gelijk ongelooflijk lekkere capuccino met lekker broodje kunt krijgen voor een heel weinig geld. Dus neem je er nog maar eentje en ben je toch weer net zoveel kwijt als in Zwitserland, maar eet je werkelijk fantastische Dolces….

Dus wij langs dat mooie meer, windstil en de eerste 15 km vlak tot afdalend. Mooie gezichten op de besneeuwde toppen. Wat een bijzondere wereld. Ik blijf het iedere keer tegen Nico zeggen onderweg. Dit maak je nooit weer mee op deze manier. Het mooie van deze manier van reizen is, is dat je alles beleefd op een heel intensieve manier. Je ruikt de vijgenbomen, je hoort de vogels, je voelt de wind en de warmte, je snuift de omgeving in je op. Alle zintuigen worden geprikkeld. Het ene vergezicht is nog mooier en specialer dan het andere. Je fietst continue door een poster van verbazing en schoonheid.

Toen we de Maloja pas bereikten konden we ons hart uitleven in de vlijmscherpe afdaling van deze pas. Het leek op de afdaling/klim van Stelvio aan de zuidkant. Prachtige vergezichten maar stinkende remmen van auto’s die niet helemaal weten hoe ze moeten afdalen. Daarna volgde een kilometers lange afdaling zo de grens over bij Chiavenna in Italie.

Omdat het een enorm pittige afdaling was, zijn we even blijven wachten op de dames om te kijken hoe het die vergingen met die haarspelden. Maar wat zijn het toch toppers. Het ging geweldig goed. “met klotsende oksels” volgens Paula, maar ondertussen wel rustig doorrijdend. Wat hebben wij als fietsers toch een mazzel dat ze dit voor ons willen doen.

Ieder ging zijn of haars weegs weer. Wij richting Italie en het Como meer op de fiets en de dames naar de volgende Camping om zich daar voor 12 uur te melden anders is alles dicht tot een uur of 3. Zo gaat dat in dit camping leven. Je moet er voor een bepaalde tijd zijn of daarna, anders kun je er niet eens komen op zo’n camping. Dus dat is vaak een hele uitzoekerij.

Uiteindelijk bleken ze 1 minuut voor 12 uur aangekomen te zijn aan het Como meer. Toppers wederom. Ze konden toen lekker gaan chillen aan het meer en met een klein maar goed zwembad.

Wij reden verder volgens de route van Benjaminse. Wat heeft die man die route toch gedetailleerd beschreven. Het mooie hiervan is, is dat we de route in de Mio fietscomputer hebben staan en we dit heel goed kunnen vinden. Op de mooiste fietspaden reden we richting Como meer. Geen auto”s of ander verkeer gedurende zeker 50 km. Bijzonder allemaal. Maar ook vandaag, wat een warmte. Toen we bij Varenna aankwamen, was het dik 40 graden geworden. Je snapt, dit vergt veel energie van ons. Veel drinken en proberen te eten.

Nou dat eten hebben we gedaan. Halverwege in het mooie authentieke plaatsje Colico,  hebben we aan het water onze eerste echte Gragnano Spaghetti frutti di mare gegeten. Man, man,,…… hoe kan het dat dit zo lekker smaakt hier. Is het de omgeving, is het de manier waarop het gepresenteerd wordt, zit het tussen de oren, of zjin die koks gewoon zo goed. Kortom,  super gegeten. Niet te zwaar want we moesten nog 50 km rijden, dus we hadden nog even te gaan.

Langs het Como meer heerlijk doorgefietst richting Varenna, waar de veerboot komt om ons een oversteek te geven naar Bellagio. Dat ligt op een landpunt midden in het Como meer. Vandaar uit fietsen we dan zuidwaarts richting Lecco en Garlate. Ook een prachtige route, met al die mooie gekleurde huizen en alle bomen en struiken staan in bloei. Je waant je werkelijk in een andere wereld. Alsof je zo in een groot kostuum spektakel stapt.

Bij de veerboot merkten we ook weer hoe chaotisch het hier toe kan gaan. Waar we in Nederland eerst iedereen van de boot laten gaan, maakt het hier totaal niets uit. Alles tegelijk, niet wetende of je wel op de goede veerboot zit. Kortom heerlijke chaos en zeker om van een afstand wat te bekijken.

Nadat we in Bellagio aan wal zijn gekomen, ontdekten we een kapotte spaak bij Nico. Dat is altijd vervelend, want dan mis je de spanning in je wiel en krijg je snel een slag in je wiel. Gelukkig heeft hij extra wiel mee, maar het is wel te hopen dat dat extra wiel ook niet een dergelijk probleem krijgt.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de camping. Een bijzondere camping met veel vaste bewoners en een paar Camper plekken. 3 Nederlandse Campers staan er nu. Voor de rest veel locals. Maar weer een prachtplek uitgekozen door de dames. Met de voeten in het meer, een eigen zwembad erbij, keurig nette sanitaire voorzieningen en het uitzicht op het meer en de bergen daaromheen. Wat een heerljikheid.

Voor de avond had onze “tripadvisor” Nico een Agri Turismo restaurant gevonden. Moesten we wel ongeveer een uur voor lopen in de nawarmte van de dag, maar god, wat was het de moeite waard. We moesten een heel stijl pad op om uiteindelijk ergens boven op een heuvel met uitzicht over het meer, naar boven. Daar aangekomen, maar ook onderweg al, was het erg druk met wandelende Italianen in prachtige uitgaanskleding. Bleek een plechtige gelegenheid te zijn. Gelukkig hadden we de dag ervoor gereserveerd.

Met het mooiste uitzicht over het meer en de eigen tuinen van de Agri Turismo, werden we verrast op een 7 gangen diner. We hoefden niet te kiezen, we kregen het standaard voorgeschoteld. Allemaal gemaakt van eigen producten. Vers van het land. De producten die we onderweg al zagen staan of liggen. De varkens in hun eigen levenskuil, de vijgen aan de bomen, de olijven in de zon en alle kruiden. Prachtig en zoooooo lekker.

Toen we uiteindelijk de rekening kregen, dachten we echt dat ze een grapje maakten. Voor nog geen 35 euro per persoon hebben we de hele avond genoten van de lekkerste fles Prosecco, de mooie Pinot Negro witte wijn en al dat eten!…. wat kan het leven toch mooi zijn…. la Dolce Vita.

Ook hier komt dan weer een einde aan en moesten we in het donker weer terug naar de camping. Nog steeds overal druk op straat terwijl het toch 12 uur in de avond was. Aangekomen bij de camping volgde een nieuwe verrassing. Het hek zat dicht. We konden er niet meer in. Huh??? hoe dan??

Dan maar over het hek. En daar gingen we. Met z’n vieren één voor één over het hek dat zeker 2 meter hoog is. Hilarisch natuurlijk. Als een stel dieven in de nacht een camping beklimmen hahaha….

Uiteindelijk in ons mandje, waar het tropisch warm was. Dus alle deuren en ramen maar open en proberen wat te slapen. Morgen weer een dag.

De dag van morgen leidt ons van Garlate naar Desenzano aan het Gardameer. Een lange rit van ook weer 125 km schat ik zo in. We zullen het morgen zien.

Voor nu bonnenotte en ciao. A domani

 

21 juni dag 12 Rustdag

blog bijwerken….

 

tijd om fiets te poetsen én de Di2 (elektronisch schakelen) op te laden.

Dag 12 – 21 Juni 2017

 

Vandaag beginnen we met deze foto vanochtend. Prachtige plek hoog in de bergen bij St Moritz in Zwitserland.

Dag 12 alweer, we boemelen rustig verder en komen steeds dichter bij ons einddoel. Rome. We gaan goed. We hebben fantastisch warm weer, we hebben over het algemeen mooie Haute Couture Camping plekken en Zwitserland bevalt ons allen zeer goed. Ritme, rust en regelmaat ( waarvan we allemaal weten dat dit het best is voor iedereen) met reinheid daar nog bij en vooral lekker fris.

Happen de honden onderweg in Italië direct naar de kuiten hier lopen de honden stijf naast de baas. Met of zonder riem. En luisteren! Ook de man doet hetzelfde J. De wegen zijn goed en er wordt met man en macht gewerkt aan straten, stoepen, tuintjes en plantsoenen. Geen vuiltje ligt er op de straat en fris mensen, de lucht is hier zo fris. Het liekt hier Friesland wel.

 

We staan met onze camper aan de boomgrens op zo’n 1800 mtr, net boven ons stopt de groei en zijn de toppen kaal, lopen de Gemzen en her en der door een plakje sneeuw. Het uitzicht is magnifiek hier en de temperatuur wisselt van heel warm naar best wel chilly. Vandaag doen we niks. We hebben rust. Nou ja vooral de mannen. Die eten flink en drinken wat en zitten achter de laptop. Het werk gaat uiteindelijk altijd door. Het idee is ook nog een slaapje zo tussendoor. Het is hier muisstil en je kunt de stilte horen. Bijzonder dat er zulke plekken nog bestaan.

Gisterochtend toen iedereen al vertrokken was, de mannen op de fiets en Jen in de camper, hing ik nog een beetje rond te niksen. De buurvrouw kwam langs. Ook uit Friesland en ging ook per fiets samen met haar man ( die lekker languit in het gras lag) naar Rome. Vorig jaar hadden ze dat ook al gedaan. Op de fiets met bepakking, maar toen moest de reis afgebroken worden vanwege het overlijden van haar moeder. Dit jaar pakken ze de trip weer op en zijn ze nogmaals onderweg. Daar kwam ze allemaal niet voor, ze vroeg zich serieus af of wij misschien truck chauffeuses waren. Daar had ze s avonds met haar man lang over gefilosofeerd, hoe dit nu zat. Want zoals ze vertelde voor geen goud dat ze in camper ging rijden. O nee…? “Nee hoor, geen goud! Waren we misschien vrachtwagen chauffeur of zaten we op de ptt bus of zoiets. “Nou zeg ik, ik kan wel in een vrachtwagen rijden en de oude van dagen Bos-/Eksa bus is ook een soort truck….. “. “maar nee”.  Of we dan een cursus hadden gedaan. “Uhmmm u bedoelt een cursus camper rijden, haha,  nee ook niet, wel een master cursus en ook wel eens een slipcursus in de tijd van de reiswereld maar nee hoor geen training. Geoefend dan!? “Nou daar hadden we geen tijd meer voor”. We hebben de Camper laat op vrijdagmiddag gehaald van Kruisinga en hebben uitleg gehad, dat wel. De eigenaar heeft daar echt de tijd voor genomen, heel fijn, want nu we 1x op weg zijn hoeven we niet te bellen en hebben geen vragen omdat er altijd wel 1 is die nog weet hoe het ook alweer zat. Klepje moest toch omhoog?  Neeee draaien en  dan naar beneden !!  O ja dat was het. Enz.

Wist je dat Camper rijden een heule lange instructie nodig heeft. Over het luifeltje uitklappen. De wc legen, de watertap bijvullen, of juist “ontvullen”, de achterklep die open kan, het fietsenrek dat gemonteerd moet worden en hoe weer ge-demonteert, instructies over de apparatuur in de bus, het bed, de klapbanken, de stoelen de kastjes, de knopjes, de toeters en de bellen. En last but not least Hoe te rijden.  Automaat dat hebben we i.v.m. met mijn been. Mochten we ooit file rijden dan is dat gepomp met de voet op de koppeling killing, dus gekozen voor een automaat, maar in de bergen moeten we zelf koppelen. En zeker naar beneden in de bergen ook zelf koppelen en rijden op de motor. Want hij ( de camper) schakelt gewoon door, ook al ga je al als een razende Roeland naar benee. Ik kijk de “uitleg meneer” aan. “Jaaaaa zegt ie dat kan mal gaan!”.

 

Verder met de instructies: Hier is de monitor voor achteruitrijden, hier de knopjes voor de spiegels, staafje lichten en parkeerstand. De N is belangrijke en nog belangrijker de Handrem. “Wist niet midden in de nacht de berg afriede wel ?”.   Nee zeker niet!! Als je blieft zeg. Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. N en Handrem!  Ook gister in de bergen moest het schakelding gebeuren van de automaat gehaald en zelf mee tikken in de plus en de min. Rijden op de motor. Dat kende ik nog van mijn maanden in Oostenrijk. Haarspeld bochten voor de bocht omhoog terug schakelen net zoals naar beneden. Naar beneden is het rijden op de motor misschien nog wel belangrijker dan omhoog. En dan beste mensen De Rij. Die lange rij in de spiegel die zich achter je verzamelt. Wil een ieder die achter een Camper zit vanaf nu in de bergen niet meer zo drukken?? Niet meer duwen, ik red het echt zonder U!. Bovendien kan ik U niet altijd zien, omdat U zo dicht op mij rijdt ( das een hele rare zin,…) dat ik denk dat U verdwenen bent ( floep en weg) en als ik de bocht door ga U ineens weer tevoorschijn komt. Ik stop geregeld langs de kant zodat iedereen voorbij kan.

Nogmaals tis niet moeilijk die Camper, maar wel even koppie der bij.

Afijn de buuf vond het van de dames nog knapper dan het fietsen van de mannen. Haha alsjeblieft,  laat het de mannen niet horen.

Over de mannen gesproken, trots ben ik op hoe zij het doen. Bikkels. Jong van geest en ook qua uiterlijk veranderen ze. De baard wordt meer, de spieren worden dikker het lijf wordt strakker, het koppie op scherp. Bruine armen en benen, witte handen billen en bast. Ze zijn er klaar voor.

Morgen vertrekken richting Como. Op naar de hitte, de pizza’s en het goedkopere leven.

Vanuit een heerlijk bedje veel Liefs Paula

20 juni dag 11 van Chur naar Sankt Moritz

De Koningsrit….

Allereerst wil ik uitspreken dat we het ontzettend leuk vinden dat jullie ons volgen. Hetzij via deze blog of via een ander Social kanaal. Leuke reacties van iedereen. Ik heb er een dagtaak aan om dit bij te houden, om blogs en vlogs te schrijven en te plaatsen, maar het is wel heel erg leuk om te doen. Dus we gaan er met nog meer energie tegenaan in de wetenschap dat jullie ons steunen bij deze fietstocht door Europa.

Vandaag dus de Koningsrit. Van Chur naar Sankt Moritz. Een etappe van 86 km onder zware omstandigheden verreden. De hoogste temperatuur gemeten vandaag was 40 graden. Daarbij de warmte van het asfalt dat omhoog stijgt en een slap windje in de rug, maakt het erg zwaar vandaag.

Over de hele lengte hebben we denk ik wel 50 km moeten klimmen. Er zaten 3 beklimmingen in. Eerst vanaf de camping gelijk omhoog in Chur richting de Lenzerheide. Stukken van 15% was heel gewoon. Hartslag gelijk omhoog, dus voorzichtig beginnen. Ook nu weer een schitterende omgeving. Mooie vergezichten met de besneeuwde Alpen toppen in de verte. Prachtig. De vele watervallen, wilde riviertjes en de Rätische treinbaan boven ons. Als in een schilderij.

Af en toe kom je een waterbak tegen met ijskoud water en wat kan dat dan lekker zijn. Afkoelen en waterdrinken. Drinken drinken drinken….

We merken ook na anderhalve week, dat je lichaam went aan de inspanningen. je hebt steeds minder eten nodig onderweg. En ook op onze leeftijd blijkt maar weer dat alles te trainen is. We hebben een paar benen onder ons gat, dat hebben we in tientallen jaren niet meer gehad. Ook de conditie is top. Als je ziet hoe snel we elke dag weer herstellen van de inspanningen, dan is dat mooi om te zien.

Wat ik ook nog kwijt wil is het volgende. We worden bijgestaan door onze vrouwen die met de camper ook dezelfde route afleggen. Iedere dag maar weer alles opbreken en op naar de volgende plek. Weer alles uitpakken, aansluiten, en zorgen dat als wij aankomen er weer gegeten en gedronken kan worden. Het ontbreekt ons aan niets. Groot compliment en respect voor jullie!

Onderweg komen we vaak interessante mensen tegen met hun eigen ervaringen en verhalen. Ook zij zeggen ons iedere keer hoe bijzonder het is, hoe wij deze reis met z’n vieren doen. En dat is het zeker! Prachtige ervaring…

Na de Lenzerheide een mooie afdaling naar het plaatsje Tiefcastel. Daar lekkere kop koffie met Gipfel gegeten. Toen begon de klim naar de Albula pass…..2315 meter hoog. Wat een klim. Over meer dan 30 km omhoog. met de al genoemde omstandigheden met warmte etc. Ook hier gelukkig een waterbak onder de top voor de nodige verkoeling. Vlak onder de top lag er nog sneeuwijs aan de kant van de weg.

Aangekomen op de top even bijkomen, lekker koude Cola met ijs, leuk gesprek met twee heren uit Nederland en weer door naar beneden. Een super stijle afdaling waar je de remmen van de auto’s op afstand kan ruiken. Onder aan de berg kun je de velgen van de fiets niet meer aanraken, zo warm zijn ze van het remmen. Gevaarlijk ook. Gelijk ook een goede les voor dit soort reizen. Bezuinig nooit op materiaal. Veiligheid gaat voor alles. Goed materiaal, dan heb je bijna tot nooit problemen. We zijn nu al anderhalve week onderweg en hebben nog geen enkel mankement gehad. Top dus.

Na de afdaling een stuk vlak richting Sankt Moritz. Vlak bij St Moritz moesten we nog een beklimming van 3 km verwerken waarbij we de Olympische bobslee baan  passeerden. Uiteindelijk rolden we het mondaine Sankt Moritz binnen op weg naar de Camping. Weer een prachtplek. Stil en ruim met uitzicht op de mooie toppen van de bergen om ons heen.

Vanavond hebben we ons getrakteerd op een heerlijk diner in de stad. Met veel vlees en heerlijke patatjes gebakken in de zonnebloem olie zoals dat hoort. Wat een verwennerij….

Morgen rustdag… even de benen en billen tot rust. Even tijd voor wat anders.

 Kijk hier de video van de rit

19 juni dag 10 van Arbon aan de Bodensee naar Chur

Afstand 112 km

Totale tussenstand 1221 km

Wat een mooie start van de dag…..

foto zonsopgang

Windstil, temperatuur rond de 20 graden, mooi uitzicht over de Bodensee. Wat wil een vakantie vierder nog meer als het doel van je reis is, om volledig te genieten van het feit dat je met een fiets door Europa aan het toeren bent, onder de fantastische begeleiding van je vrouw en vrienden in een Camper.

Na alle gebruikelijke voorbereidingen vertrokken we voor een soort van tussen etappe. We moesten vanaf de Bodensee door het Rijndal richting Chur. Chur ligt aan de voet van de Alpen. Eerst reden we dik 15 km langs het meer. Wat een mooi onderhouden geheel is dat zeg. Alles netjes op z’n Zwitsers. Werkelijk super. Op sommige plekken waanden we ons op de Malediven.

Het water helder (en heerlijke temperatuur om in te zwemmen) en een flauw windje in de rug. Wat een verschil met die storm tegen, van gisteren de hele dag. Vandaag moesten we dus een zelfde afstand afleggen maar dan onder andere omstandigheden.

Wat er bij kwam als extra zwaartepunt was de temperatuur. Bijna 37 graden! en dat met wind in de rug. Dan krijg je geen verkoeling dus moesten we veel vocht verwerken. Veel drinken en bijna niet meer eten.

de eerste bergen doemen voor ons op …..

Dat eten is wel een ding. In het begin van onze reis moesten we heel veel eten. We konden er geen genoeg van krijgen. Nu, eten we alleen een gebakje of iets dergelijks tijdens de koffie pauze en lunchen we rond een uur of 13 uur. Pasta of pizza…. daarop fietsen we dan het laatste deel naar huis. Dat gaat prima.

Vandaag hadden we dus die mooie vallei rit. Langs de Rijn, de Illie en andere kleine beekjes. Ook moesten we, omdat onze reisleider en schrijver van het boek met de route naar Rome dat wij volgen over een ca 10 km lange strekke met grind. We noemen het dan ook maar de voorlopers van de strade Bianchi. Hierover later meer als we in Italië rond rijden..

We hebben nog steeds geen mankementen gehad met onze fietsen. Een teken van goede voorbereiding en niet bezuinigen op kwaliteit van onderdelen. Ik heb aangegeven dat ik vanaf st Moritz, wanneer we een rustdag nemen, nieuwe banden ga aanbrengen, zodat we ook het laatste deel in Italie zonder lekke banden rond kunnen rijden.

We hadden met de dames afgesproken om op ca. 15 km voor de finish een lunch te nemen. Zodoende konden ze lekker lang op de camping blijven en nog wat chillen aan de Bodensee. Paula is gaan hardlopen/wandelen langs het meer en heeft een heerlijke verkoelende duik genomen in het meer. Jenneke heeft haar boek lekker uitgelezen en zo doe ieder zijn/haar ding. De ideale vakantie zou ik bijna zeggen.

 

Nico en ik hadden vandaag een route die ging via Oostenrijk en Liechtenstein weer terug naar Zwitserland. Bijzondere route. En tijdens onze koffie pauze met heerlijke cappuccino met slagroom en een zalige apfelstrudel (we zaten toch in Oostenrijk), spraken we af met de dames dat we om ca. 13 u op onze plek zouden zijn om te lunchen. Nou dat liep ff wat anders voor ons.

Zij waren mooi op tijd, maar wij kregen nog een flinke berg te beklimmen. En dat met die temperaturen. pffff…. Uiteindelijk kwamen we (met wat oponthoud door rennende koeien over de weg) om 13.45 u aan op onze lunchplek. Net op tijd, omdat om 14 u hier de keukens dichtgaan voor de siësta. Iets om te onthouden in Italië straks. Gelukkig was er al het één en ander besteld voor ons. Dus dat kwam helemaal goed.

Uiteindelijk moesten we nog 15 km naar de finish fietsen. Met de aantrekkende föhn wind in de rug reden we vlot naar de Camping en konden we mooi zien hoe de dames de Campers op hun plek gingen zetten. Complimenten voor hen, dat ze dit iedere dag maar weer voor elkaar krijgen. 2 vrouwen die achter elkaar aan door Europa knallen om ervoor te zorgen dat wij het naar onze zin hebben gedurende deze fietstocht. Respect!

Straks lekker eten en vroeg naar bed voor de zwaarste etappe van morgen. Die naar de top van de Alpen bij St Moritz. Ergens rond de 2400 meter hoog. Indrukwekkend om te zien hoe hoog deze bergen ook alweer zijn. Nou zijn we goed getraind en hebben we dit vaker gedaan, maar het blijft imponerend en intimiderend….die hoge toppen met sneeuw. Laten we zeggen impotimerend!

Na morgen een rustdag.

Nu eerst blog schrijven over dag 10

let op het echte wielrennerslijf met die witte handen, mouwtjes en benen 😉

 

18 juni dag 9 Waldshut-Tiengen naar Arbon aan de Bodensee

Afstand 113 km

Totale afstand 1109 km

We zijn over de helft en de Alpen zijn in zicht…….

Wederom een heerlijke nacht gehad. Goed geslapen en op tijd wakker. De zon kietelde onze voeten toen we wakker werden en Rijn klotste door, zoals het al eeuwen doet. De vogels waren ontzettend druk. De vliegenvanger, de specht, de merels en lijsters en al die andere zangvogels waren druk in de weer.

Na een goed ontbijt en het opbreken van de Camper, zodat de dames ook vroeg weg konden gaan op weg naar de Bodensee, gingen Nico en ik ook weer op pad op onze fietsen. We volgen de route van onze vriend Benjamins. Volgens dat boek is het vandaag een relatief vlakke rit. Wat is relatief???

Uiteindelijk bijna 1000 hoogtemeters over een traject van 113 km. Je snapt dat het vandaag best nog een pittige dag was. Alleen maar op en af en wat helemaal erg was….. alles tegen de wind. Het leek Friesland wel. Windkracht 4 in Zwitserland. En dan gewoon 113 km tegen de wind in. Veel stoempen dus.

Onderweg kennis gemaakt met een Zwitserse lekkernij…. NüssGipfel…. mocht je in Zwitserland komen, effe proberen. Zoooooo lekker. In combi met koffie een zaligheid. Gemalen noten en dadels in een soort van croissant.

Halverwege moesten we een weg oversteken, toen we de 2 meiden zagen rijden met hun Campers. Wat een toeval en hoe is het mogelijk dat je elkaar nog tegenkomt op zo’n lang traject, wetende dat wij voornamelijk de fietspaden hebben. Leuk om  te zien hoe ze in colonne door dit Zwitserse land toeren. Ze waren mooi op tijd op de Camping zodat ze een fantastische plek konden uitkiezen. Aan de Bodensee, met uitzicht over het meer. Met de Alpen aan de overkant. Wat gaaf.

Na de koffie pauze gingen we weer verder. Door de graanvelden en de zonnebloemvelden. Mooi ook om  te zien dat het goudgele graan met ons meegroeid op onze reis. In Nederland is het misschien 20 cm hoog, hier staat het al tot aan het zadel hoog. Ook de eerste zonnebloemen komen uit. Ik kijk uit naar de tocht door het Toscaanse land. Ik verwacht dat daar de zonnebloemen in bloei staan. Vandaag zagen we op nog geen 10 meter afstand de Rode Wouw te jagen. Wat een prachtig beeld. Een roofvogel die we in Nederland niet kennen, maar er gaaf uitziet. Er zijn er veel.

Na de zware wind en de vele kilometers waren toe aan onze lunch. Vele dorpen, maar geen restaurant dat open was. Uiteindelijk kwamen we uit bij Klein Rigi. Ergens in een klein dorp. Met een Nederlandse bediening, Monique. Oeh sexy legs….. zo werden we verwelkomd op de berg. Altijd goed. Ze gaf ons het advies, na ons verhaal over onze reis aangehoord te hebben, om te gaan voor de Bison-Tomahawk….. Een stuk vlees van een kilo…. Maar we moeten straks nog 20 km…Geen probleem, lekker opeten.

Nou dat was inderdaad super lekker eten. Wat een zaligheid, maar dan moet je niet nog een keer 20 km  hoeven te fietsen, met daarbij klim stukken van ruim 16%. Het was zeker de moeite waard dit keer en zeker omdat het Vaderdag was. EN we leven maar één keer volgens Nico, dus ja dan moeten we het maar doen 😉

Toen we onze weg verder vervolgden, kwamen we ineens uit op een landingsbaan/startbaan voor Zweefvliegtuigen. We stonden op een gegeven moment gewoon in de weg. Wat een bijzonder moment ook weer.

 

Uiteindelijk rolden we uit naar de Camping aan de Bodensee. Daar stonden de dames bij de poort op ons te wachten. Weer een geweldige dag vandaag. Mooie kilometers op onze reis naar Rome. En weer prachtige omstandigheden. Temperaturen van rond de 25 graden. Wel veel tegenwind, maar daar kunnen we  nu wel doorheen fietsen.

Vanavond hebben we de Prosecco fles geopend die we gisteren gekregen hebben van Edwin en Sylvia. We hebben deze geopend en geproost op het leven, dat we over de helft van de reiskilometers zitten en dat we nog heel en fit zijn. Edwin en Sylvia bedankt voor de heerlijke fles.

Morgen gaan we naar Chur. De dag voor onze Alpen etappe. De Alpen komen eraan…. eerst de fiets nog even poetsen…

ciao….

Verslag van Paula….

We beginnen de dag met deze foto. Bodensee. ist niet een plaatje? Als je hier geen goed boek kan schrijven dan weet ik het niet meer.

Vanochtend aangekomen rond 11.00 uur.

We hadden de sokken erin. Jenneke wilde vroeg vertrekken ( he getver) en wel om 09.00 uur ( oei das echt best vroeg …) want we gaan naar de Bodensee en daar is het mooi. Daar moet gezwommen worden, het meer over en er moet omheen gefietst worden, liefst het hele meer. Dat de Bodensee 2x de grootte van Nederland heeft is dan even niet zo belangrijk, u begrijpt daar hebben we de hele dag voor nodig. Dus over de snelweg, vroem vroem met hoge snelheid naar de Bodensee, daar aangekomen hebben we een prachtige camping met plaatsen Am See. De camper wordt geparkeerd de fiets van de achterkant geplukt, de helm gaat op en……. gelukkig kon ik afhaken en eerst eens even koffie maken, omeletje in elkaar geflanst met een sterk bakkie. Eert eens even alles in me opnemen hier. Rondom ons allemaal caravans met voortenten. Mensen met weinig kleding aan, bloot en vaak naast elkaar op een stoeltje of stretcher. achter ons een viertal die aan het kaarten is, biertje erbij en onder een afdakje van stof. Scheef achter ons een man en vrouw op een stretcher die beide in slaap zijn gesukkeld, de krant en het boek nog op de buik. Ik nu dus met nog wat dichtgeplakte oogejs achter de laptop. Het moet gezegd. Schrijven aan dit Meer met alleen al de geur van het water en de heerlijke wind en de blauwe lucht doet wonderen. 

De mannen zijn om 08.30 uur vertrokken. Samen met Mio. Voor de diegene onder ons die zich toch zo langzamerhand afvragen wie of wat dan toch die  MIO is ( ik wist het niet als ik niet zonder wielerman was) . Mio is een fietscomputer die je op je stuur bevestigt.  Nadat je de route hebt gedownload van je computer wijst Zij je de weg. Of is het Hij…… Aan de routekeuzes zou ik zeggen dat het een zij is. En keer om . Aan de standvastigheid zou je denken  een man. Rustig doorgaan laat je niet gek maken ook al zijn we al geregeld in een meer uitgekomen op de vuilnisbelt of zoals ik net heb begrepen op het zweefvlieg cirquit. Denk om je hoofd Nico !! gelukkig heeft die een helm op. 

Ze rijden dapper de mannen. iedere ochtend 07.00 uur staan ze op, soms zelfs nog eerder. Positief en gemotiveerd. Met zijn drieen, incl Jenneke nuttigen ze het ontbijt bij de eerste zonnestralen. Was de trui de eerste week nog aan op dit tijdstip, nu zitten de heren in blote bast aan het poppentafeltje achter hun yogurtje .

Ik lig dan nog onder het dekbedje te cocoonen en soms zet ik of meestal Ronald de achterklep open. Hier kleed hij zich om, zijn kledingkast zit onder ons bed aan de achterkant van de truck. Ow, en waar is jouw kleding dan Paula…?  Nou ik heb de rest van de truck. Haha, geen grap trouwens. Ik heb toch alleen maar mijn fietskleding aan zegt Ro dan, hoe nobel van hem. Ik kijk hoe hij zich omkleedt en geniet van de buitenlucht en het wakker worden, meestal mooi uitzicht maar soms ook gewoon de buurvrouw of buurman die over zijn gezicht krabt en zijn dikke buik strijkt. Ook gezellig. De mannen eten dus Yoghurt want vet is nodig , zelfs de havermout glutenvrij kan ze niet redden tot aan Rome en loert de honger (klop) om de hoek. Ze maken de fietsen klaar,sissend geluid van de fietspomp, ouwe hempjes vol met olie, zadels gecontroleerd, stuurtje recht en de spaken in het vet, net als de billetjes. About de billen die zijn dus opgeknapt. Haleluja. Want dat was wel even een ding. Open beste mensen, dat het bestaat. Ik zou wel eens met de jongens van de Tour willen babbelen. Hoe doen zij dat? uren en uren op een schijfje van misschien 5 cm breed, genaamd zadel.  

Ik heb zelf ook eens een zadel mogen uitkiezen voor mijn wielerfiets. Een fantastisch 2e handsje kwam voorbij met alles er op en der aan. Mooi rood , voor bij mijn nagelak met grijs en zwart. Dat su net wat voor my weze he. en dus BAM verkocht! aan de dame met de mooie nagels. Toen heb ik als eerste het zadel eraf geschroeft, zo smal dat het suver gevaarlijk was voor die fantastische rondingen van mij. De meneer van de wielerwinkel vroeg mij welk zadel ik wilde. Van boven tot aan beneden zadels, beste mensen, hangend aan de muur. Links Bovenin de zadels van ongeveer 50 cm breed en 30 cm lang, daar kun je als het moet ook samen naast elkaar op zitten, aflopend naar benden van rechtsonder van 1 cm breedte en 60 cm lang. Die zijn voor de Tour de ‘la mour mannen, de echte de dye hards, de Doumoulaintjes en de van dammekes. ” Zo “, . zegt de wielermeneer “welke wordt het/….?” Ik wijs meteen naar linksbovenin. Die …. 100 % zeker. Die is net zo breed als jouw fiets lang is. Ik zeg precies!  die graag. ….. De wielerman kijkt hulpeloos naar Ronald. Die lacht. en schudt zijn hoofd….. Nee? ok dan die ernaast. De wielerman zegt: die gebruiken we alleen voor Oma fietsers. Ik zeg precies, kies mij, dat ben ik!! Afijn in de compromis dus gekozen voor ergens de middenplek. lekker zacht kussen waarvan de wielerman zucht dat die echt niet geschikt is voor de wielerfiets. Ik ben er tot de dag van vandaag gelukkig mee.

Dat terzijde, terug naar de orde van de dag.

14.54 uur ondertussen. De mannen kunnen elk moment binnenkomen, Samen met MIO zijn ze uiteindelijk terecht gekomen op een vliegveld en daar zijn ze ook maar gaan lunchen.

Ik heb ondertussen met pap en mam gebeld. want het is Vaderdag en tegen Pap gezegd hoe blij ik ben dat hij mijn vader is. “Ja, we hebben het wel met elkaar getroffen he”, zekers Pap! en daar moeten we allebei heel hard om lachen. 

Ik heb ook nog maar eens koffie gezet. an al dat getsjoen krijg je dorst. En een bericht ingesproken voor vriendin Linda uit Sneek en foto’s ge-appt naar iedereen die het maar wil zien.

En dus weer een dag voorbij.

 De mannen komen zo aan. Die zullen zo van hun fiets afstappen. Alleen de slinger met het ene been over de stang is al de moeite van het kijken waard. Stijf en met en nog wat slepend met het been zullen ze de fiets als eerste neerzetten en verzorgen. Dan bier. Of cola. Afhankelijk van de honger ( klop) of dorst ( suikers) . Dan als dat op is zal de wielerbroek uitgetrokken worden en de zwembroek aangedaan. Zij zullen voor bij onze campers van het trapje strompelen om daar heerlijk in de Bodensee Die Bille te blussen. 

Mensen u begrijpt het is prachtig allemaal en uitermate bijzonder wat we aan het doen zijn. Week 1 is voorbij waarin we vooral met elkaar en voor elkaar er zijn. We gaan met opgeheven hoofd week 2 in waarin de mannen stug doorfietsen en wij als camper drivers steeds meer onze eigen dingen zullen oppakken en jullie daarvan op de hoogte houden. 

Veel liefs vanuit de Bodensee.

 

 

17 juni dag 8 Neuenburg am Rhein naar Waldshut-Tiengen

Afstand 96 km

Totale afstand 996 km

Na een goede nachtrust werden we wakker op een hele rustige camping. De zon stond ons al lekker op te wachten toen we de schuifdeur open deden van de Camper. Wat heerlijk wakker worden is dat. Al snel een graad of 20 en dan ontbijten, fiets prepareren, je zelf prepareren. De was opvouwen, de Camper weer klaar maken voor vertrek en wij, Nico en ik, weer op pad voor de volgende etappe. De etappe naar het Zuid Duitse/Noord Zwitserse Waldshut aan de Rhein.

Gisteren hadden we beiden ontzettend veel last van onze zitvlakken. Daar moest wat aan gedaan worden, want och man, als je 100 km voor de kiezen hebt met een drietal beklimmingen, dan is het heel erg vervelend dat je bijna niet kunt zitten. En het is maar een heel klein plekje. Dat dat zoveel invloed kan hebben op je humeur op de fiets. Maar gelukkig had Jenneke een speciaal zalfje mee. Zudocreme….och wat heerlijk. Zinkzalf vermengd met olie, wat ervoor zorgt dat de wond indroogt. En waarempel. vanmorgen was de pijn eruit! Zowel bij Nico als bij mij. Wat is dat fietsen dan in één klap een stuk aangenamer. Tel daarbij op dat je in topconditie bent, top fit en benen van staal, dan is het helemaal geweldig om deze reis te ondernemen.

Nu alleen nog die vervelende kraak eruit zien te krijgen bij een lokale fietsenmaker op de route.

We zaten beiden dus heerlijk relaxed op de fiets. Ons dagelijkse programma ziet er ongeveer zo uit:

  • 7 uur opstaan, klaar maken voor vertrek, ontbijten
  • 8.30 uur vertrek vanaf de camping
  • ca. 10.30 uur/11.00 uur koffie met heerlijk plaatselijk gebak
  • ca. 13 uur lunch in een leuk restaurantje op de route
  • afhankelijk van de lengte van de etappe proberen we rond 3 uur te finishen
  • ff napraten, zwemmen of douchen, eten, dagverslag maken, route plannen voor de volgende dag, slapen
  • en weer opnieuw

Al snel hadden we vandaag de eerste klim te pakken. Niet lang en niet hoog, maar je hartslag wordt toch even gekieteld. Ging nu natuurlijk stuk makkelijker omdat de bibs ok was. Ook Nico deed het super. Met zijn 202 cm lengte, is het een wonder dat hij zo goed omhoog kan fietsen. Knap hoor. Daarna volgde de hoogste klim van de dag. Ca. 560 meter hoog. Mooie klim. Daarna een afdaling waar ik als afdaler pur sang enorm van genoten heb. De fiets zo strak als een huis, de kleding strak om het lijf, lekker warm weer, overzichtelijke en mooi lopende bochten. Een top afdaling.

 

Verder de dag door ging het voornamelijk naar beneden en langs de Rijn. Weer een prachtige route.

Nu we het toch over de route hebben, wil ik even de aandacht vragen voor:

Paul Benjaminse, de schrijver van het boek: “Onbegrensd fietsen van Amsterdam naar Rome”.  Een drieluik over zijn route op de fiets. Heel mooi beschreven en ook digitale tracks, die wij gebruiken als routebeschrijving in onze Mio Fietscomputer. Hierbij volgen we eigenlijk alleen maar de fietspaden, dus weg van alle drukte, maar door de mooiste gebieden. Tussen de weilanden, langs de boerderijen, rivieren, bossen etc. Complimenten voor zijn gedetailleerde beschrijvingen.

We zijn dus vandaag van Duitsland over de Rijn in Zwitserland geweest, met het paspoort achterin het shirt mee, en weer terug naar Duitsland.

Toen we uiteindelijk aangekomen waren, zaten de dames al bij het zwembad op ons te wachten. Snel een duik in het zwembad dat we helemaal voor ons alleen hadden. Toen we een beetje opgedroogd waren, kwamen daar Edwin en Sylvia met kleine Eva aanrijden. Zij wonen sinds een aantal jaren in Zwitserland, op nog geen 30 km bij onze camping vandaan. Dus kwamen ze even buurten. Na een paar heerlijke grosse weizen en wat nootjes van de Zuivelhoeve, gingen ze weer hun weegs terug. Al met al een heerlijke dag zo. Kan ook bijna niet anders met dit mooie weer.

Vanavond uit eten geweest in het dorp hier. Op de fietsen van onze vriend

 

Piebe Haaima.

Morgen de etappe naar de Bodensee. Dan gaan we over de 1000 km grens. Zijn we op de helft van het aantal kilometers. Mooi dat het tot dusverre zo voorspoedig gaat.

En dan nog even over die fiets en de kraak. We passeerden vandaag een BMC shop. Ik ben daar naar binnen gegaan en in mijn beste Duits heb ik gevraagd of hij de kraak er wellicht uit kon krijgen. Na een scherpe blik van deze Zwitserse fietsmonteur, en wat spuitjes links en rechts kreeg hij het voor elkaar. Het voorwiel bleek niet helemaal goed vast te zitten, zat wat zand tussen en was droog geworden door alle hitte van de afgelopen week! Ik even probieren en jawol…. piep en kraakvrij! Net voor de Alpen een kraakvrije fiets, pijnloze billen en een super conditie…… Top….

We gaan slapen….. sjuzzzzzz

16 juni dag 7  Rothau naar Neuenburg am Rhein

Afstand 115 km

Totale afstand gereden 900 km

Bijna 30 km voor Basel hebben we ons kampement opgeslagen. Een rustige plek op een hele grote camping.

Vandaag een soort van rustdag. Een etappe van 115 km. Windje wat in de rug, temperatuur van een graad of 30 en veel zon. Heel veel zon. Beter kan je het bijna niet krijgen. We vertrokken vanaf de camping gelijk met een klim van ca. 15 km. Niet moeilijk, maar wel lastig om koud te starten. Voor we het wisten waren we boven om vervolgens heerlijk naar beneden te rijden door prachtige dorpen in de Elzas. Met rechts de Vogezen en links de pieken van het Zwarte Woud. Mooie aangelegde fietsroute gesubsidieerd door Europa door de wijnvelden. Wat een prachtige omgeving.

 

Het fietsen gaat buitengewoon goed. De benen zijn goed, de kop is leeg en de conditie is super. We krijgen de hartslag bijna niet meer boven de 130 !

Maar die billen oooooohhh.. wat doet dat zeer. We hebben inmiddels een crème ervoor. Daarnaast de vingers die gevoelloos worden door de continue druk van het leunen op het stuur. En mijn tenen doen zeer, door diezelfde druk in mijn schoenen. Het hoort er allemaal bij, ik weet het, maar toch zijn dat de probleempjes waarmee we beiden te maken hebben.

Halverwege de dag hebben we heerlijk geluncht in een uitgestorven dorp waar ze wel een Haute Cuisine keuken hadden. Wat een heerlijke plat du jour. Zalige salade en een vis in bladerdeeg. Super lunch en dat natuurlijk met een ijskoude Cola. Wat een heerlijkheid. Na de lunch hoefden we nog maar een klein uurtje tot aan de camping. Deze lag weer in Duitsland aan de andere kant van de Rijn. Windje in de rug en rustig uitbollen naar de camping. De dames waren er nog niet, dus Nico en ik eerst maar even aan de WeisBier. Heerlijk binnen komen. We hadden de hele middag nog om even lekker te relaxen en ons voor te bereiden op een lekker diner, klaar gemaakt door onze meesterkok Jenneke.

 

Morgen gaan we richting Waldshut. Eén van de mooiste Zuid Duitse Steden aan de Rijn. Een afstand van ca. 85 km. Een mooie korte etappe derhalve.

15 juni dag 6  Burtoncourt naar Rothau (Vogezen)

Afstand 155 km

Totaal afgelegd 795 km

Wat een dag. Na een heerlijk verblijf op een doodstille camping in Burtoncourt, zijn we vanmorgen met windstil weer en een heerlijke temperatuur vertrokken naar Rothau. Dat ligt aan de voet van de Vogezen in Frankrijk. We moesten vandaag een doodsaai stuk overbruggen richting de Vogezen. Je kent dat wel van de Tour de France.  Van die lange rechte wegen die alleen maar op en af gaan. En dan die warmte van 35 graden erbij. Je snapt dat dit een zware dag was. Uiteindelijk een etappe van 155 km met aan het slot nog een klim over de Col du Donon, over een lengte van 15 km met heerlijk verkoelende onweersbui. Maar wat een lange dag. We vertrokken om 8.30 uur en we kwamen terug om ca. 18 uur.

Nico en ik hebben super benen. Gaat als een speer. Het enige wat ons nu toch wel gaat opspelen zijn de billetjes, de dove vingers en de zere tenen. Boogerd die klaagde altijd over hete voeten of pijn onder de voeten met dit soort dagen. Ik weet wat hij bedoelt. Man wat kan dat pijn doen. Ook kraakt mijn fiets aan alle kanten. Waarschijnlijk door het uitzetten van het frame. We zijn al paar dagen aan het zoeken naar de oorzaak, maar nog niet gevonden. Zal vast nog wel een keer lukken voordat we in Roma aankomen.

Vanaf vandaag gaan we niet verder dan 100 km per dag fietsen. Daarmee kunnen we dan ca. 14 uur op de volgende plaats van bestemming zijn zodat we die dag nog iets tijd hebben om te relaxen en andere dingen te doen. In een zwembad springen bijvoorbeeld. Ook kunnen de dames dan eerder op de plek zijn, want die maken nu ook hele lange dagen in die camper en beleven van alles onderweg. Vanavond bij aankomst ging het gigantisch onweren en regenen. Toch hadden de dames een heerlijk diner in elkaar gedraaid. Penne met zalm en gebakken Sardientjes. Wat een zaligheid. Daarbij een heerlijke Chateau neuf du pape. Wat wil je nog meer.

Even over de Flora en Fauna van vandaag. Prachtige graanvelden, afgewisseld met rode klaprozen velden. Schitterend in bloei. Verder een jagende vos. Mooi beest om te zien van dichtbij. Een plotseling overstekende eekhoorn, hele vluchten met Ooievaars die op de thermiek vlogen. Toen een boer bezig was met maaien van zijn land, hingen er allemaal buizerds boven hem om de kleine dieren te vangen. Als klap op de vuurpijl sprong een moeder hert met een heel klein jong vlak voor mijn fiets in de beklimming van de laatste berg van vandaag.

Mooi om dat mee te maken vanaf je fiets. Je beleeft dit totaal anders als wanneer je in je auto door Europa gaat.

Het is inmiddels kwart over 9 in de avond en de regen is opgehouden en het is weer lekker weer. Morgen voor 100 km richting Mullhouse.

Verslag van Jenneke over deze dag…..

Vandaag de tocht van Burtoncourt naar Rothau.

 Op een mooi plekje in Burtoncourt stonden we midden in de natuur bij een pracht meertje waar we een heerlijke duik in hebben genomen.

Na een goede nachtrust  vertrokken de mannen alweer om 8.30 uur op de fiets voor de volgende etappe en die zou zwaar worden want het was 34 graden met en hoge vochtigheid. Na hardgelopen te hebben en het gezonde ontbijtje onze “stalen rossen” weer gereed gemaakt voor vertrek.  Je hebt soms van die dagen dat je in de ochtend al weet dit wordt zo’n off-dag. Zo’n dag met vele onaangename verrassingen en waarbij je direct denkt , ik ga mijn bed weer in en wordt morgen wel weer wakker. Na een goed beging leek dit zo’n dag te worden.

Paultje wilde al wegrijden met de stroomkabel nog in de elektriciteitspaal of “stroombakje”. Oeps, niet doen, wordt erg lastig.

We hadden afgesproken dat we de 130 km over provinciale wegen zouden gaan omdat we dan veel mooie gebieden doorkruizen en door dorpjes komen waar we ook eens een bakkie kunnen drinken. Paultje voorop en daar gingen we. Voor we het wisten stonden de borden van peage aan de kant van de weg. Ik bellen naar haar, nee hoor, telefoon op stil. Hup, daar gingen we dus, kaart in de gleuf, 7 euro afrekenen en weer door. Fijn die provinciale wegen!!  Vanaf de snelweg is het leven toch heel anders dan over de provinciale binnenwegen.  Net de vaart erin hoorde ik een knal en vloog de koffie, olijfolie en balzamico door mijn camper. Tja, met die snelheid kon ik daar natuurlijk niets aan doen en ging de camper steeds meer naar koffie ruiken. Paultje stuurde haar huisje op wielen een aire naturelle op en dat kwam mij goed uit. Maar dat was ook niet zomaar: er was een lade die openschoot en daar zaten de eieren in, minder leuk!

Troep opgeruimd en weer verder. Een ding het schoot wel op maar het was echt minder leuk.. Omdat we zouden proberen te lunchen met de jongens wilden we naar Mittersheim omdat we gokten dat ze daar ongeveer tussen de middag zouden zijn.

Dus de peage weer af, eerst weer betalen maar dat lukte niet.  Bij Paultje ging de boom niet open wat ze ook deed. Inmiddels een Poolse vrachtwagenchauffeur zeer pissig achter haar aan het toeteren. “Ik heb geen klein geld” belde zij mij. Ik mijn karretje aan de kant en met geld terug rennen naar Paultje bij de slagboom. Ook het kleingeld lukte niet. Dus de help-knop ingedrukt, na uitleg zegt mevrouwtje aan de andere kant doodleuk: de slagboom staat anders wel open hoor!  Bij de Poolse chauffeur kwam het  stoom al uit zijn oren, luidt toeterend en waarschijnlijk “mutsen” roepend in zijn pools vertrok hij.

Na dit avontuur gingen we weer verder, ik in mijn “koffiekarretje’ en Paula in haar smurrie smurrie wagen.  Op de vrienden app kon ik inmiddels zien waar de jongens geland waren in Mittersheim. Heerlijk geluncht en vervolgens in de stortende regen verder. Onze eerste regen maar wel verkoelend voor de jongens. Op naar Col du Dolon, nu over binnenwegen. Wat een prachtige tocht, leuke bergdorpjes en steeds meer de echte Vogezen. Echte Vogezen betekent voor mij ook regen en onweer en dat was er nu ook. Weer. Na een prachtige tocht over de Col du Colon kwamen we uiteindelijk aan in Rothau waar we naar een kleine camping met 39 plaatsen gingen en nu onder de bomen staan . Inmiddels is het afgekoeld en regent het niet meer. Een dag met vele hindernissen en waarbij de warmte de tocht voor de jongens erg zwaar maakte.

Snel naar de volgende dag!! Op naar Zwitserland!

14 juni dag 5 Vianden naar Burtoncourt

Afstand 130 km

Totaal afgelegd 640 km

 

Na een heerlijke en welverdiende rustdag in Vianden, gingen we vanmorgen weer van start. Het was nog fris maar strak blauwe lucht. Wat treffen we het met het weer. Nu ook nog licht wind in de rug. Kan niet mooier en mooier zal het ook niet worden. Vandaag sprak ik nog tegen Nico uit dat, als je zo’n tocht wilt maken, je dit weer wenst te hebben. En als het dan ook nog uitkomt, wat kun je je dan nog meer wensen.

We gingen dus met het kippenvel op de armen van start vanaf de camping in Vianden. Met een graad of 10 was het fris maar prima te doen. En zeker toen de eerste zonnestralen over de berg heen kwamen en ons opwarmden, maakten we snel een paar mooie kilometers.

Wat een prachtige route vandaag. Door het Riesling dal langs de Moezel. Het eerste deel van de route ging nog over redelijk geaccidenteerd terrein. Het laatste deel van deze tocht ging voornamelijk over fietspaden die parallel liepen aan de Moezel. Prachtige omgeving en dito weer. Wat een topdag. Met een gemiddelde snelheid van ca. 24,5 km p uur, pedaleerden we er rustig op los. We zaten beiden een beetje scheef op de fiets omdat we zo’n ongelooflijke last hebben van schrale billen door de vele kilometers op het dunne zadel. Hopelijk gaat dat de komende dagen verbeteren. De benen zijn super. Dankzij de goede voorbereiding en super training van mijn personal trainer Robert Akse, die mij de afgelopen 2 jaar klaargestoomd heeft voor deze 4 weken. Thnks topper.

Halverwege spraken we af met de dames in Schengen. Op de grens van Luxemburg, Frankrijk en Duitsland. Daar waar het verdrag van Schengen getekend is. Bijzondere plek. Lekkere lunch genomen om daarna nog 50 kilometer door te rijden naar een heel klein dorpje vlak voordat de Vogezen beginnen, Burtoncourt. Er is werkelijk niets te horen. We zitten hier aan een meertje waar we vanmiddag gelijk al even in hebben gezwommen. Er is alleen geen wifi of ander bereik, dus dat is voor ons internet freaks wel even balen. Ik moet namelijk ook nog wat werk doen elke dag, dus dat is wel even lastig.

Al fietsend moet ik zeggen, gaat het super goed met Nico en mij. Ook Nico heeft super benen. Zelfs bergop gaat hij als een speer. Geeft een goed gevoel voor alle hoogtemeters die nog gaan komen de komende weken. Zeker in de Alpen straks als we bij st. Moritz de alpen over gaan.

Het is nu 21 uur. De klok is te horen vanuit het dorp. De merels zingen, Jenneke leest boek, Nico bekijkt de route voor morgen, Paula ligt lekker languit op bed en leest en ik type rustig door met het verslag. Wat een heerlijke manier om je vakantie tijd door te brengen. En wat fijn als je fysiek in orde bent en de kop goed leeg hebt. We hebben nog 3 ½ week te gaan. Wat een luxe……

Oant moarn

 

Verslag van Jenneke Kalkdijk:

De derde dag ontwakend in Gulpen waren de jongens al vroeg weg. De dag ervoor toch te laat vertrokken en dan een hongerklop krijgen en te laat binnenkomen. Ja, in de  ochtenduren ligt het goud.! Dus geen klein bordje havermout maar een stevige portie vette yoghurt met muesli, banaan, zaden, pitten gojibessen en gedroogd fruit. En s’ avonds aan de eiwitten! Ja, er moet heel wat in want er wordt ook heel wat vanaf gefietst. Paultje en ik konden rustig aan doen dus ik mijn wandelschoenen aan en hop, de paden op de lanen in ( of zo iets) door de Limburgse heuvels gesjouwd. Na anderhalf uur in de benen, douchen en weer het ritueel van : ramen sluiten alles op z’n plek leggen, stoelen en tafels in de achterbak , klep dicht en fietsenrek er weer voor. Treeplankje in, niet vergeten anders slaat die camper helemaal op tilt: lampjes en belletjes etc. Je moet er toch niet aan denken dat je iemand benen langs scheert. Oh ja en nog het luifeltje in, staat anders zo slordig. Op naar de volgende standplaats Vianden in Luxemburg.

Wat een mooie tocht, door de heuvels en bossen en dan langs de Ourthe, komen we uiteindelijk aan in Vianden.

Daar heerlijke een rustdag gehad. Heb ik Nico toch weer op die fiets gekregen om met mij naar Vianden te fietsen en waarachtig …………..een stoeltjeslift, hup de berg op en prachtig uitzicht over de Ourthevallei. Je komt nog eens ergens waar je anders nooit zou komen toch?

Vandaag weer vroeg eruit en vanaf Vianden richting  Burtoncourt gereden. Hoe vaak wij niet de grens van Luxemburg, Duitsland en Frankrijk over zijn gegaan, ik weet het niet. Je start in Luxemburg , je rijdt weer door Duitsland om weer in Luxemburg terecht te komen en dan uiteindelijk in Frankrijk te landen.

Het was vandaag een prachtig tocht. Door een weids heuvellandschap, eerst langs korenvelden en velden vol klaprozen en vervolgens langs de Moselle tussen de wijnranken van de Riesling door. Met onze helden een rendez-vous in Schengen ( je weet wel van dat akkoord) om te lunchen en weer verder door de heuvels  met hier en daar een verloren dorp. Een gebied waar je echt niet dood gevonden wil worden met nog vele overblijfselen van de WO I :  een compleet ondergronds wegenstelsel dat je kan bezoeken. Uiteindelijk op een zeer rustige en prachtige camping gekomen in Burtoncourt. De mannen hebben weer 130 km afgelegd. Ze liggen voor op het schema en dat voelt voor hen erg goed.

Paultje en ik hebben aardig onze draai gevonden met de campers. We toeren erop los. Achteruit inparkeren, omkeren op smalle weggetjes het gaat ons goed af alsof we het al jaren doen. Zien we een leuk terrasje, op de rem en aan de koffie/thee e.a.

Maar boodschappen doen bij een supermarkt met een vol parkeerterrein biedt wel enige problemen. Dan maar achter elkaar op een zijweg gestald. Als een gek door de supermarkt maar ik was nog niet op de helft of Paultje komt aangerend dat de campers weg moeten. Tja , volle kar dus gewoon maar even door. Het personeel van de CACTUS supermarkt helemaal in rep en roer. Op elke hoek stond er een op wacht want de politie was al in aantocht. De helft vergeten maar goed, de boel op bed gegooid en achteruit de straat weer uit.  Dus met een camper naar de supermarkt…………..moeten we nog eens over doen.

De eerste dagen heb ik erg moeten wennen aan dit leve. Elke dag maar weer de kar in en weer naar het volgende plekje en weer bivak maken. Nu zijn we er aan gewend en wordt ik  blij als ik dat karretje weer door de heuvels mag sleuren door het mooie landschap en bivak maken is zo gebeurd. Nu houden we tijd over voor die stapel boeken en het wandelen, hardlopen of zwemmen.

We hebben allemaal onze draai gevonden en het loopt lekker.

We kijken uit naar al die mooie gebieden die we nog mogen doorkruizen.

Verslag van Nico

Op een derde van Rome

 

Vandaag de 650 km volgetrapt. In alle vroegte uit de veren in Vianden na wederom een smakelijk ontbijt genuttigd tegenbericht. Langs de Ourthe en door het  feeërieke Mullerthal relatief vlak naar het zuiden. Eindelijk windje in de rug zonnetje op de neus,hoe mooi kan het zijn. Vlakke fietspaden langs de Moezel. De Riesling binnen handbereik en de grote plast erop. Hatsiekadee!   

Tussenstop in het welbekende Schengen waar Jenneke en Paula opeens de campers parkeerden bij het monument van Europese Schengenverdrag waardoor wij frank en vrij op ons fietsje naar Rome kunnen pedaleren.

Temperatuur loopt wederom op tot 33 graden. De bidons zijn nauwelijks bij te vullen. Koppies steeds roder en nog 3 klimmetjes volgens Mio in het vooruitzicht.

Laatste afdaling naar het idyllische Burtoncourt waar ons bivak voor vannacht is opgeslagen. Prachte stille plek midden in de bossen. Zwemvijver waar Jenneke als eerste in plonst. Vakantie in optima forma. 

Nu de voorbereiding voor morgen  met een pittige klim aan het eind van de etappe. 

De eeuwige stad nadert.

 

Buonanotte

 

13 juni dag 4 Rustdag

Vandaag een welverdiende rustdag. Na alle wind op de kop en de vele kilometers op dat kleine zadeltje, hadden we vandaag een rustdag in het plaatsje Vianden. Mooie plek aan het riviertje de Ourthe. Heerlijk uitgeslapen, rustig aan gedaan. Eerst wat werk administratie gedaan om vervolgens op onze door Piebe Haaima geleende elektrische vouwfietsen naar onze afgesproken lunch plek te gaan. Wat is het toch fijn om dit soort vrienden om je heen te hebben. Piebe bedankt man. Uitermate mooie oplossing voor dit soort momenten onderweg.

Heerlijk aan het water geluncht,  Wat kan het leven dan goed zijn op dit soort momenten. Mooie weer, geen wind, lekkere temperatuur en zalig eten. Daarna nog een beetje gerust en vroeg op bed zodat we de volgende dag weer fit genoeg zijn om onze reis naar Rome te vervolgen.

12 juni 2017 dag 3

Dag 3 alweer. Na een koele nacht met veel wind op de Gulpenerberg, waren we alweer weer vroeg wakker. Vandaag wilden we om 8 uur starten, zodat we iets meer tijd hadden voor deze dag. De etappe van vandaag zou er eentje worden met veel klim kilometers van Gulpen in Zuid Limburg, naar Vianden aan de rand van Luxemburg. Totale lengte 150 km en ca. 2000 hoogte meters.

Na een koude start, waarbij we na 100 meter al door een verkeersregelaar de andere kant op werden gestuurd, moesten we gelijk de Loorberg al over. De hartslag direct hoog. Het was gelukkig niet zo warm als de afgelopen dagen. 15 graden bij vertrek en weer windkracht 4 maar nu vanuit het westen. Dus gedeeltelijk  zijwind en voor de wind. Een verademing na al die storm kilometers van de afgelopen 2 dagen.  De billen beginnen al wat pijnlijker te worden. Dus dat ga je wel voelen.

Gaandeweg ging de temperatuur wat omhoog maar trok de wind ook enorm aan. Vooral op de hoogvlaktes was er enorme wind. Vandaar dat hier ook hele grote Windmolenparken staan. Zeer indrukwekkend.

Na dik 115 km waren de dames in het dorpje Irrhausen geposteerd en hadden een eigengemaakte spaghetti klaar gemaakt. Hoe luxe kun je het hebben. Dat hele dorp was uitgestorven, maar zij stonden daar compleet met gedekte tafel. Wat een luxe.

Na de bijzonder uitgebreide lunch moesten we nog een kleine 30 km waar nog een paar vieze klimmetjes inzaten. De dames waren voor ons al aangekomen op de camping en hebben een fantastische plek gevonden aan het riviertje de Ourthe in Vianden. Hier blijven we 2 dagen. Morgen rustdag.

We hebben nu 510 km afgelegd in 3 dagen. Een mooie start van deze bijzondere reis. En wat zijn er nog mooie plekken op deze aarde. Een hele beleving om op deze manier door Europa te reizen. Geweldig. En super complimenten voor onze dames. Ze zorgen ervoor dat wij als fietsers nergens voor hoeven te zorgen. Top service en heeeeel gezellig!

Nu lekker eten en we genieten volop van de nootjes en kaas van onze lieve vrienden van de Zuivelhoeve, Anton en Willie Klapwijk. Voor de beste kaas en noten. Bedankt lieve vrienden.

 

Ciao Ronald

Rome nadert. Vandaag vroeg uit de veren na prima nachtrust in Gulpen. Als eerste om 6.30 het washok in om weer fris aan de start te verschijnen. Vandaag de eerste “bergetappe” door het prachtige Ardennen landschap. De lucht wat grijs en de temperatuur weer op normaalwaarden van 16 graden bij het ochtendgloren. Klimwieltje gestoken. Ronald de bandjes op spanning en iut gezwaaid door onze fantastische begeleiders die het ontbijt al geregeld hadden.

Mio op scherp maar na 100 meter wegomlegging waar vriend Mio geen raad mee wist. Va het padje af door het bos en koud de Loorberg voor de kiezen. Dankjewel Mio!

Op gevoel naar het zuiden door wisselend heuvellandschap zonder veel verkeer en aangename temperaturen.

Pracht route naar Vianden met een heerlijke lunch in het welbekende Irrhausen verzorgd door Jenneke en Paula in de plaatselijke speeltuin.

Na 150 km aangekomen in Vianden waar we heerlijk zitten te eten met de voetjes in de Ourthe. 

Nu de laatste slokjes en de spieren laten rusten.

De eeuwige stad komt dichterbij.

Buonanotte, Nico

 11 juni 2017 dag 2

Mooie datum, mijn vader is jarig. Die is 73! maar liefs geworden. Niet dat we daar echt lang bij stil hebben gestaan, want beste mensen we hebben het druk. Het camperleven is best druk. Wist je dat? Het tempo is hoog en gaat als volgt;

07:15 uur we worden wakker en hebben beide het gevoel of heeft er een tractor over ons heen gereden. Een camper heen en weer als ik Ronald mag geloven. Ik doe de schuifdeur open en zie dat Nico door diezelfde vrachtwagen ook stevig geraakt is. Desalniettemin ( prachtig galgje woord) zijn we goed gemutst en maak ik havermout voor de boys. Dat klinkt allemaal nog vrij simpel, maar zo is dat niet beste allen, in de camper is het hard werken. Want waar is het pannetje voor de havermout, waar is de havermout zelf, de choconibbets, de honing, snufje zout, lijnzaad en de nootjes allen achter net een ander luikje. Havermout maken is niet zomaar iets, dat heeft veel aandacht nodig en vooral veel toevoegingen want anders blijft het natuurlijk gewoon babypap en daar wordt niemand vrolijk van.

Terwijl ik roer stap ik met mijn ene been door mijn hardloop rokje, want de kleding moet aan om na het ontbijt een stukje te lopen. De sportbh moet over het hoofd getrokken en terwijl ik met de handjes in de lucht, daar aan loop te sjorren zie ik de buurman geamuseerd door het achterraam kiekeloere. Hooooiiiiii. Lang stilstaan is er niet bij. De pap moet geserveerd. Het pannetje gewassen, om de hoek bij de kraan, alle losse zakjes weer ingepakt en opgeruimd. In klepje 1 de havermout, de lijnzaad en ….vol. Klepje 2 de melk, zadenmix, choconips……ennnnn…..vol. klepje 3 de lepels, borden en vol. en klaar.

Rennen als een dolle over de dijk langs de waal, prachtig en ik haal net de 3,8 km. De vrachtwagen heeft me beurs gemaakt en het lichaam is moe. Geeft niet het was heerlijk. Terug bij de camper, mandje pakken met creme, rokje en shirt plus bh. Hop hop en doorrrrr naar de wasruimte, zeker 800 m verderop, geeft niet, even flink doorlopen. de badruimte is uitermate sjiek de friemel en zelfs op stand mag ik wel zeggen. Ok, kleding uit, op knopje drukken met 5 min er op. Hoe lang kan het zijn. Ik druk en we gaan los. Shampoo in haar, ik spiek, nog 4, snel in zepen en spoel spoel, nog 3, nog een keer inzepen, arm, been , hup oksels, nog 2, shampoo resten spoel spoel, nog 1, tik tak ennnnnn OP. Leeg nada niks …… alleen nog wat schuim achter het linker oor. Ok geeft niks het was een heerlijke warme schone douche. Aankleden, de rok valt in het water, bh plus shirtje aan, onderbroek……… on der broek !!! Vergeten, pfffff ff rustig blijven ademen. Geeft niks we zitten op de camping daar zijn we vrij en één met de natuur. hop niet nadenken dooorrrrr we moeten immers rijden want de boys verwachten ons voor lunch. Stevige tred richting camper = 800 m. Bam ik ben er. Onderbroek aan, luifel in, kleding opruimen, tafeltje inklappen, stoeltje ook. Ronde om de bus. Snoer er uit. check. ramen dicht, au vinger ertussen, check, fietsrekje dicht, check, fietsen vast check, onderbroek van gister nog van het stuur halen want die hangt daar te drogen sinds gister, check. Jenneke  mijn goeie buur, kind die is verrekte handig. We kwamen gister aan, als ik nog in de achteruit , met 1 arm uit het raam en de ander sturen, de bus inparkeer dan staat Jenneke al met die ouwe kar, die slingert zichzelf uit de wagen en pakt in 1 zwaai de luifel mee, die gooit de achterdeur open, pakt de slingerstok , trekt de luifel uit, heeft al een stoel in 1 hand te pakken. Tjop tjop  en hop hop. Tafeltje open en……. IK STA. Ja hoor strak en wel geparkeerd, in 1x goed. Rustig uitstappen, want je komt als een gebroken ouwe taart uit die foodtruck, ik loop om de bus naar de voorkant en zie Jenneke al onder de luiel zitten en al aan de thee. Ja ja de toon is gezet.

22.03 uur. ik ga slapen, morgen weer nieuwe avonturen.

O ja, de mannen….. ben ik die nou even vergeten……?  Die doen het fantstisch. Veel te ver natuurlijk die eerste dagen, maar goed het spul wil beslist snel Nederland uit. Morgen weer 120 km, Nou nou. De billetjes zijn iets gevoelig, de benen wat stram, de tenen doen pijn, het hoofd vol wind, de oren werken niet meer, de neus is rood, en de vingers zijn wat dood. Maar ze zijn happy en in hun sas, gelukkig op de fiets, jong van geest en nog wild in de ziel. Heerlijk toch.

truste By Paula

Verslag van de fietsdag….

Na een zeer lange en tegenwinderige eerste dag van 200 km, hebben we een heerlijke 1e nacht in onze Camper/Foodtruck gehad. Prima geslapen en uitermate goed verzorgt door de dames met heerlijk eten en goede verzorging.

We vertrokken om 10 uur vanmorgen. Dat is best wel laat, kwamen we later achter. Helemaal als blijkt dat de 140 km meer dan 160 km werden en ook vandaag alleen maar windkracht 4 en soms 5 tegen hadden. Daarbij kwam dan ook nog, net als gisteren de warmte bij met uitschieters van ruim 33 graden! Dat trekt een fietser leeg. We gingen op zich prima van start. De benen waren goed. Na een eerste prachtig stuk langs de Waal en door Nijmegen kwamen we weer wat in de natuur terecht. Het is nog steeds wat zoeken met onze fietscomputer de Mio om tot de juiste keuzes en routes te komen. Maar zoals ik ook tegen Nico zeg: “vertrouw op je computer”….. das soms best lastig. Enfin, na een tuimeling van Nico in een zandbak, omdat hij zijn voet niet op tijd uit de beugels kreeg en dus met beide beentjes in de lucht lag te spartelen, werd het toch wel eens tijd om wat te gaan eten. Uiteindelijk kwamen we om 14.30 uur aan op onze lunch afspraak die officieel om 13 uur gepland stond. Nico vooral, had een hongerklop en was hoog nodig toe aan eten. Dus bij de Italiaan in een dorp vlak boven Roermond vooral borden met Pasta genomen. Heerlijk. In combinatie met heerlijke ijskoude Cola. Zalig.

Na de welkome onderbreking met heerlijk voedsel en een pilletje voor Nico, gingen we verder. Het begon wat te regenen, koelde wat af en “de lange ” ging weer als de brandweer. Daardoor kon ik ook weer eens lekker achter zijn lange rug zitten en een beetje bijtanken voor de km die nog gingen komen. We zagen de eerste Limburgse heuvelen opdagen bij de Staubeek. daarna afdalen naar Valkenburg om direct de Sibbe berg op te knallen. Op het plateau nog wat klimmetjes gemaakt om vervolgens met lekkere snelheid af te dalen naar het Gulpense Dal waar onze Camper stond. 165 km met weer veel tegenwind en warmte zitten er op. Voldaan gevoel. Wel wat meer last van het zitvlak. Hopelijk gaat dat snel wennen.

Morgen de dag naar Luxemburg. Het plaatsje Vianden wacht op ons. Ca. 125 km met ruim 2400 hoogtemeters volgens de planner. ….

 

10 juni 2017

De kop is er af. De eerste dag zit er bijna op. Aan een campingtafel voor de Camper, met uitzicht op de Waal. Ongelooflijk dat er zoveel boten door die Waal komen. Vanmorgen om 8 uur vertrokken uit Camminghaburen Leeuwarden, op weg naar Nico en Jenneke in Zuiderburen.

Vertrek vanuit Camminghaburen

Daar kwamen meerdere leden van onze fietsclub ABA bijeen om ons uit te zwaaien en ook om het eerste stuk met ons op te fietsen. Als je je dan bedenkt dat de wind vanaf minuut 1 tot aan de laatste minuut tegen was. Pffff. Dan is 195 km best ver. We werden keurig afgeleverd in Wolvega door Ane, Evert Jan, Gerlof en onze topper Tessa. Klik hier voor video van vertrek

 

 

 

Vertrek om 9 uur uit Leeuwarden

In Wolvega even bakkie en een punt appeltaart met slagroom. Hier gingen Nico en ik weer alleen verder. Langzaamaan werd het steeds warmer en trok de wind nog meer aan. Nico met z’n 202 cm lengte zit natuurlijk altijd met zijn snufferd in de wind. Ik kan nog wel eens achter zijn rug schuilen. De eerstvolgende stop was in Heerde. Bij de schoonfamilie van onze dochter Britt. Een heerlijke lunch stond klaar. Daar waren ook onze vrouwen aangekomen met de Campers. Die waren al lang en breed binnen. Heerlijk om even tot adem tot te komen en met een volle buik tevreden de laatste 80 km! op te pakken. Schoonvader Dick van Britt,  ging met ons meefietsen. Man, wat kan die man fietsen. Dat was hartstikke mooi, want dan zou hij ons mooi uit de wind kunnen houden, maar helaas, met zijn 170 cm ging de wind over hem heen en had zelfs ik er niet veel baat bij. Hier liet ons een hele mooie route rijden over de Veluwe, lans het paleis het Loo, over Hoog Soeren. Prachtige omgeving. Uiteindelijk bij Hoenderloo liet hij ons gaan en gingen we weer samen verder.

Samen met Dick op de foto in de buurt bij Radio Kootwijk

Dwars door Arnhem. Omdat onze Mio fietscomputer de snelste route aangaf, gingen we werkelijk dwars door deze stad. Hebben we wel wat tijd verloren. Uiteindelijk kwamen we dan aan nabij Gendt. Moe maar voldaan hadden we de eerste etappe goed kunnen afleggen. Paula stond ons al enthousiast op te wachten. Voor haar ook de eerste keer op een Camping. De Campers waren mooi neer gezet op het veld met uitzicht op de al genoemde Waal. Waar om de paar minuten vrachtschepen voorbij komen met 100 vrachtwagens, of 50 traktoren. Onvoorstelbaar. Wat een handelsroute.

Na een heerlijk biertje, een fantastisch smaakvol stuk gerookte worst van onze enige echte slagerij Drost, (mensen een must om eens te proberen, zie zijn website), hebben we heerlijk genoten van de pasta die Paula en Jenneke in elkaar gezet hadden.

Morgen gaan we door naar Gulpen, onder Maastricht. Een rit van 150 km. Zoals de voorspellingen nu zijn, hebben we weer vol wind tegen en gaat het richting de 30 graden temperatuur worden. Daarna worden de ritten een stuk kleiner. Nu zorgen dat we goed herstellen en fit blijven.

Het verhaal van Nico over dag 1

Naar de eeuwige stad

Vroeg uit de veren. Vandaag gaat het gebeuren. Ronald en Nico op weg Naar Rome. Uitgeleide door lieve vrienden en buren die al vroeg de Moleplaat bevolken en zich achter de oren krabben van wat bezield die malloten. 2100 km op de fiets achtervolgt door hun vrouwen in de camper. Had toch heel anders gekund.

De ABA mannen en Tessa Bergsma brengen ons in een zadel naar het immer pittoreske waar wij afscheid van hun nemen onder het genot van de bekende cappuccino met appeltaart. Nu moeten we het alleen doen. Rome is nog ver. Windkracht 4 de hele weg op het voorhoofd tot aan Heerde. 

Hier een heerlijke lunch genoten bij Dick en Jop en vervolgens weer op weg in hoog tempo met Dick in de knechtenrol die ons vlot op achterstand zette naar Hoenderloo . Dit schiet lekker op. Rome in zicht. Dick nu rechts af en wij Naar links. Arnhem in zicht met nog steeds 4 Beaufort op het voorhoofd. Wie zegt dat het alleen in Friesland waait moet maar eens mee Nasr Rome.

Op de mio van Ronald door de meest exotische buurten van Arnhem. Bij mij was inmiddels de stroom uitgevallen. Te lang op de fiets gezeten denk ik.

Camping Waalzicht werd om 17.30 bereikt waar ons een warm onthaal te wachten stond van Paula op de dijk met camera in aanslag om dit moment te vereeuwigen en Jenneke heerlijk liggend in het zonnetje met de campers geparkeerd op

een magnifieke plek aan die o zo mooie Waal.

Nu net de koolhydraten aangevuld en met een laatste slok Regia Specula door het keelgat zit deze eerste geslaagde dag er weer op.

Wat gaat morgen ons brengen richting de eeuwige stad.

Buonanotte

 

7 juni 2017

Wat een storm vandaag. De eerste zomerstorm, zoals ze dat zo mooi noemen. Nu maar hopen dat dit niet a.s. zaterdag ook het geval is. Dan worden het zeer heftige eerste kilometers. De laatste loodjes. En die wegen meestal het zwaarst. Ook in ons geval. Nog veel werk te verzetten. Nog geen tas gepakt. Nog steeds werk voor projecten afmaken. Kop moet nog wel even leeg.

Gelukkig is mijn fiets optimaal geprepareerd. Met hulp van “fiets dokter” Nico hebben we mijn Giant Propel top fit kunnen maken. Hij staat te popelen voor het raam om los te gaan zaterdag. Nog een paar nachtjes slapen vriend…..

 

4 juni 2017

Vandaag de laatste training. Harde wind uit het westen, maar toch een tocht via het Oosten, zodat we nog een foto konden maken in Dokkum bij het monument van Bonifatius. Symbolisch het startpunt van onze reis richting Vaticaanstad, richting het Sint Pieterplein in Rome.

 

Symbolisch startpunt bij monument van Bonifatius in Dokkum

Kijk hier naar de video van deze rit…..

 

1 juni 2017

Vanavond in ons “stamrestaurant”  De Burgemeester van Napels, heerlijk gegeten om even in de stemming te komen voor onze tocht naar Rome. Tijdens dit etentje ontving ik van Nico een speciaal aangepast wielershirt met de vlaggen van Friesland en Italië als symbool voor onze tocht naar Rome. Prachtig. Nog een week en dan is het zover…..

31 mei 2017

De laatste dag van mei zit er bijna op. Nog een dikke week en dan gaan we vertrekken voor ons avontuur. De komende week de laatste voorbereidingen treffen en gezond blijven. De laatste werkzaamheden op het werk verrichten. Nog even volhouden dus…….

25 mei 2017

Vandaag de laatste puntjes op de i. Bepalen volgens welke route de Campers kunnen en waar we de mogelijke overnachtingen kunnen doen. Onder het genot van heerlijke Rosé, uitgekozen door onze eigen Sommelier Nico, en de heerlijke culinaire ondersteuning van Jenneke bespreken we de details van onze tocht. Nog 2 weken….

 

24 mei 2017

Het nieuwe club tenue van ABA net op tijd klaar. Dwars door Europa.

 

 

 

 

 

6 mei 2017

De eerste voorbereidingen zijn getroffen. De website is in de lucht. Nog 5 weken en dan zijn we onderweg.

De “bezemwagen”

De Camper is uitgekozen.

Vele trainings km afgelegd door het platte Friese land. Altijd tegenwind

In de voorbereiding vele km trainen met onze toppers van de ABA Fietsploeg

 

21 antwoorden op “Blog”

    1. Hoi Mathijs. Leuk dat je ons gaat volgen. Prestatie moet nog, maar we zijn goed voorbereid. Ciao

  1. Ronald en Nico,

    “Tra il dire e il fare c’è di mezzo il mare.”

    “Tussen zeggen en doen ligt een wereld van verschil.”

    Heel veel succes !

    1. Hey Anton. Bedankt vriend. De eerste dag zit er op. bijna 200 km. nu ontbijten en klaar maken voor de trip naar Maastricht. voetjes in het gras en aan de koffie.

    1. Dag Betty. Ronald hier. Ja ze koken geweldig voor ons. Als fietsers kunnen we het niet beter treffen. en wat een wereldreis is dit aan het worden. Leuk dat je ons volgt en namens Paula heel erg leuk dat je een berichtje hebt gestuurd.

  2. Hoi Ronald en Paula, wij volgen jullie ook, we kijken elke dag op je blog, we vinden het fantastisch en respect voor jullie, dat jullie helemaal naar Rome rijden. Wat een mooie route rijden jullie, maar wel zwaar, en Paula ik vind het knap hoor met de Camper rijden, en lekker eten koken. Nog heel veel sterkte en succes, op naar Rome.
    Groetjes, van Arnold en Didi en een knuffel van jullie Mr. Joey.

    1. Nou wat lief van jullie. Ja het is een hele mooie reis en ja het is best wel zwaar vooral met die enorme hitte hier in Italie op dit moment. De Italianen klagen ook steen en been. Het is hier elke dag rond de 40 graden. Hoe gaat het met jullie? en uiteraard, hoe ist met onze mr. Jo? ciao

    1. Bedankt Henk en Suze. Het is een waanzinnige reis geworden. En leuk dat jullie ons zijn blijven volgen…ciao

  3. Heb net jullie verslag gelezen en de foto s bekeken, want he, er zijn nog meer mensen met avonturen, en ik vind het zo geweldig dat jullie jullie lang gekoesterde droom hebben waargemaakt en hebben volbracht, een ieder op zijn manier en met zijn eigen gedachten en gevoelens, fantastisch, ik was er suver wat ontroerd door,
    buon viaggio continuage, nu en later,
    xx Inge

    1. Dag Inge. Wat leuk dat je ons bent blijven volgen. Het is een enorme ervaring geworden. Voor een ieder op zijn of haar eigen wijze. We zijn er bijna. ciao

  4. Hoi Kanjers, nog heel eventjes, de laatste dag, de laatste loodjes , heel veel bewondering voor jullie, dat jullie er bijna zijn, wat een bijzondere reis, mooie reisverhalen en mooie foto’s, leuk om het zo te kunnen volgen. Erg leuk dat jullie met zijn vieren de laatste km. naar Rome fietsen. Wat leuk dat je de foto’s van Joey in je fotoalbum hebt toegevoegd, en leuk om te lezen, dat hij de handschoenen van Paula heeft opgegeten. Dat doet ie anders nooit Groetjes van Arnold, Didi en een knuffel van Joey.

  5. Gefelicteerd, Gefelicteerd, Gefeliciteerd,
    Groetjes, Arnold, Didi en een poot van Joey.

  6. Hoi Ronald en Paula, de reis is voltooid toch? Knap hoor! Had ik trouwens ook geen enkele twijfel over. Misschien ook wel omdat mijn schoonouders dit ook doen, ze zijn net terug van 2200 km fietsen. Oké, in meer tijd maar dat mag ook als je in de 70 bent (en zonder elektrische fiets hoor). Proost op jullie fantastische reis en ik kan niet wachten op Paula haar verhalen! Groetjes Monica

Laat een reactie achter op Ronald Kramer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *